вы́валіцца ​1, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; зак.

Выпасці, упасці з чаго‑н. Вываліцца з воза. □ І раптам скарынка вывалілася.. з рук [Жэнькі]. Шамякін.

вы́валіцца ​2, ‑ліцца; зак.

Атрымацца ў выніку валення (пра сукно).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

incrustation

[,ɪnkrʌˈsteɪʃən]

n.

1) паўстава́ньне кары́, скары́нкі

2) кара́, скары́нка f., на́кіп -у m.

3) інкруста́цыя f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Кро́мка ’кромка, зрэзак ад матэрыі, край’ (Бяльк., Вешт.), ’скарынка хлеба’ (Вешт., Хрэст. дыял., Сл. паўн.-зах.). Гл. кром.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стон, стонь ‘утварэнне лядовага покрыва на паверхні вады’ (ганц., Сл. ПЗБ), стін ‘тонкая ледзяная скарынка’ (Сл. Брэс.). Гл. сутон.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скабу́рка ‘скарынка зямлі (замёрзшая, якая крышыцца)’ (мядз., Нар. словатв., Сцяц.). Дэрыват ад ска́ба (гл.) з суф. ‑урк‑, аб якім гл. Сцяцко, Афікс. наз., 181–182. Мяркулава (Этимология–1983, 64–65) змяшчае гэтае слова ў гняздо дэрыватаў ад прасл. *skab‑; падрабязна гл. пад ска́ба. Параўн. скару́бак ‘скарынка, засохшы верх густой cтравы’ (гл.), што можа сведчыць аб зыходнай форме, у якой адбылася частковая метатэза зычных.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скару́бак ‘скарынка, засохшы верх густога варыва’ (Сцяшк.), скарубо́к ‘прыгарка’ (паст., Сл. ПЗБ). Да скарупа (гл.) з дыялектным інтэрвакальным азванчэннем глухога зычнага.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

артштэ́йн

(ням. Ortstein)

цёмна-бурая скарынка або праслойка пяску ці пясчаніку, што утвараецца ў ніжнім гарызонце некаторых падзолістых і лясных глеб; рудзяк.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

skórka

skórk|a

ж.

1. скурка;

2. шкурка;

~i wiewiórcze — вавёркавыя шкуркі;

nie warta ~a za wyprawkę — не варта аўчынка вырабу;

3. скарынка;

~a od chleba — скарынка хлеба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Сцён ’шарош’ (ЛА, 2), сьцюон ’тонкі лёд’ (Бес.), стін ’тонкая ледзяная скарынка на вадзе’ (Сл. Брэс.; ЛА, 2). Дэвербатыў ад сцінаць, сцінацца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Ашкабу́рак, ошкабу́рок ’абносак, зношаны абутак’ (КСТ). Звязана з шкабуртина ’шматок, кусок чаго-небудзь’ (палес., Лысенка, СПГ), шкабурацінка ’скарынка хлеба’ (лельч., Вешт. дыс.). Гл. шкабурацінка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)