Verbum

паліфто́нг, ‑а, м.

Спец. Некалькі галосных гукаў, што стаяць побач і ўтвараюць адзін склад; проціл. манафтонг.

[Ад грэч. poly — многа і phtógos — гук.]

дыгра́ф, ‑а, м.

Спец. Двухзнакавая літара (дж, дз), якая ўжываецца для перадачы на пісьмо адпаведных гукаў.

дыято́ніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.

Сістэма музычных гукаў, якая ўтвараецца паслядоўнасцю асноўных сямі ступеней ладу.

[Ад грэч. diatonikós — які пераходзіць ад тону да тону.]

секстако́рд, ‑а, М ‑дзе, м.

Спец. Акорд з трох гукаў, які ўключае інтэрвалы, тэрцыі і сексты.

[Ад лац. sextus — шосты і іт. accordo — акорд.]

гукаво́браз, ‑а, м.

Падбор гукаў мовы, які стварае ілюзію сэнсавай адпаведнасці гукавой формы слова яго прадметнаму значэнню.

тэсіту́ра, ‑ы, ж.

Размяшчэнне гукаў у музычным творы адносна дыяпазону голасу або інструмента. Спяваць у сваёй тэсітуры.

[Іт. tessiture.]

цік ​⁴, цік-ці́к і цік-цік-ці́к, выкл.

Ужываецца гукапераймальна для абазначэння слабых адрывістых мерных гукаў.

энгармані́зм, ‑у, м.

Спец. Атаясамліванне гукаў (інтэрвалаў, акордаў і пад.), якія маюць аднолькавую вышыню, але розную назву.

[Ад грэч. en — у і harmonia — сугучнасць.]