Verbum

францу́зы, ‑аў; адз. француз, ‑а, м.; францужанка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. францужанкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Францыі.

фра́нцый, ‑ю, м.

Радыеактыўны хімічны элемент, які належыць да шчолачных металаў.

францыска́нец, ‑нца, м.

Манах аднаго з каталіцкіх жабрацкіх ордэнаў, названага імем яго заснавальніка Францыска Асізскага.

францыска́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да францысканца. Францысканскі ордэн.

фра́трыя, ‑і, ж.

У этнаграфіі — падраздзяленне племені, якое з’яўляецца сукупнасцю некалькіх родаў, што паходзяць ад аднаго першапачатковага роду.

[Грэч. fratria.]

фра́у,

Слова, якое ўжываецца пры ветлівым звароце да замужняй жанчыны, а таксама пры называнні яе імя або прозвішча ў Германіі і некаторых іншых краінах. Добры дзень, фрау Марта!

[Ням. Frau.]

фрахт, ‑у, М ‑хце, м.

1. Плата за перавозку грузаў водным шляхам.

2. Грузы, якія перавозяцца на зафрахтаваным судне, а таксама такая перавозка.

[Ням. Fracht.]

фрахтава́льнік, ‑а, м.

Асоба або ўстанова, якая фрахтуе судна.

фрахтава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. фрахтаваць.

фрахтава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад фрахтаваць.