аце́слівасць, ‑і, ж.
Разм. Уласцівасць ацеслівага.
аце́слівы, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Пра хлеб, спечаны з дрэнна прыгатаванага цеста; не пульхны, глёўкі. Хлеб быў жоўта-шэры, ацеслівы, рэдкі, ён нават не пах хлебам, а так нечым кіслым. Арабей.
2. перан. Нясвежы, памяты. Сонны ацеслівы твар. // Прыдуркаваты, недапечаны. [Шпакоўскі:] — Маці не хоча аддаць Наташу за Высоцкага. Той характарам круты. А Наташа не хоча ісці за Саладуху. Гэты нейкі ацеслівы. Гурскі.
ацёк, ‑у, м.
Пухліна, якая ўзнікае ад лішку вадкасці ў тканках. Ацёк лёгкіх.
ацёклы, ‑ая, ‑ае.
Які мае ацёчнасць. Яго твар, крыху ацёклы, але мала маршчыністы. Кулакоўскі.
ацёл, ‑у, м.
Роды ў кароў і некаторых іншых жвачных.
ацёлачны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да ацёлу. Ацёлачны перыяд.
ацёрты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад ацерці.
ацёчнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць ацёчнага; тое, што і ацёк.
ацёчны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да ацёку.
2. Які мае ацёк, ацёчнасць. Ацёчныя ногі. □ Згорблены, з нездаровым, ацёчным тварам, выціраючы рукі кашлатым ручніком, [доктар] падышоў да раненага. Мележ.
аціра́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
Разм.
1. Церціся аб што‑н. Мітрафан пахіліўся і ўзяў за ашыйнік сабаку, які аціраўся ля ног. Самуйлёнак.
2. перан. Быць, знаходзіцца дзе‑н., каля каго‑н. без пэўнага занятку. Стасюк аціраўся каля вялікіх і ўсё дурыўся. Чорны.