Verbum

апыта́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. апытаць.

апыта́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад апытаць.

апыта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

1. Звярнуцца да многіх з адным і тым жа пытаннем. Апытаць суседзяў. // Выклікаць па чарзе (вучняў) для праверкі ведаў. Апытаць вучняў. // Зрабіць допыт каму‑н. Апытаць падсуднага. □ [Веразоўскі:] — Злодзей ты, Макар, і шэльма, якіх мала... Па закону я павінен апытаць цябе, скласці пратакол і пасадзіць за крадзеж. Чарнышэвіч.

2. Разм. Знайсці што‑н., распытваючы. Апытаць кватэру.

апы́тванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. апытваць — апытаць.

апы́твацца, ‑аецца; незак.

Зал. да апытваць.

апы́тваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да апытаць.

апэ́цканы, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад апэцкаць.

апэ́цкацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Запэцкацца, забрудзіцца. Апэцкацца крэйдаю.

апэ́цкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Запэцкаць, забрудзіць. Апэцкаць твар.

апява́льнік, ‑а, м.

Той, хто ўслаўляе, славіць каго‑, што‑н. (пра паэтаў).