Verbum

апа́льны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца ў апале. Апальны князь.

апа́льня, ‑і, ж.

Тое, што і абпальня.

апа́льшчык, ‑а, м.

Той, хто паліць печы ў службовым памяшканні або працуе ў кацельнай. Апальшчык у калідоры грукнуў дровамі аб жалезны ліст ля печкі. Караткевіч.

апа́льшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да апальшчык.

апаля́чанне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. апалячыць і стан паводле знач. дзеясл. апалячыцца.

апаля́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. апалячваць — апалячыць і стан паводле знач. дзеясл. апалячвацца — апалячыцца.

апаля́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да апалячыцца.

2. Зал. да апалячваць.

апаля́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да апалячыць.

апаля́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Засвоіць мову, звычкі, культуру палякаў; стаць падобным да паляка. У абвінавачанні нават гаварылася, што Крупскі апалячыўся — маўляў, гаворыць з падначаленымі па-польску і нават танцуе мазурку. Сіпакоў.

апаля́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго.

Прымусіць апалячыцца. [Люба:] І вы, дзядзька, далі сябе апалячыць?! Проста не хочацца верыць у гэта. Козел.