адпанава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак.
1. Пражыць нейкі час у раскошы, па-панску. [Любка:] — А цяпер мая справа — Спі, гуляй — маю права. За цябе адгуляю, За цябе адпаную. Бялевіч.
2. Разм. Скончыць, перастаць панаваць, кіраваць кім‑н. Адпанавалі багацеі.
адпа́раны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад аддарыць.
адпа́рванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адпарваць — аддарыць.
адпа́рвацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да адпарыцца.
2. Зал. да адпарваць.
адпа́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да адпарыць.
адпа́рка, ‑і, ДМ ‑рцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. адпарыць.
адпаро́цца, ‑порацца; зак.
Адарваўшыся па шве, аддзяліцца (пра што‑н. прышытае).
адпаро́ць, ‑пару, ‑пораш, ‑пора; зак., што.
Разрэзаўшы, разарваўшы ніткі па шве, аддзяліць прышытае. Адпароць каўнер. □ Жонка — не рукаў, не адпораш. Прыказка.
адпары́раваны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад адпарыраваць.
адпары́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; заг. адпарыруй; зак.
1. Адбіць удар праціўніка (звычайна пры фехтаванні). Чарапіцкі з месца кінуўся да Барвіны.., але той ужо стаяў на нагах, гатовы адпарыраваць удары. Пестрак.
2. перан. Абвергнуць, адхіліць чые‑н. довады, папрокі. Калі ж дакладчык прабаваў адпарыраваць рэпліку, у пакоі ўспыхваў гучны рогат. Стаховіч.