Verbum

тэрмарэгуля́цыя, ‑і, ж.

Сукупнасць фізіялагічных працэсаў, якія забяспечваюць падтрыманне адносна пастаяннай тэмпературы цела чалавека і цеплакроўных жывёл, птушак.

тэ́рмас, ‑а, м.

Пасудзіна асобай будовы, якая засцерагае змешчанае ў ёй ад астывання або награвання. Прыйшоў пануры старшына і аб’явіў, што падвезлі тэрмасы з абедам. Мележ.

[Ад грэч. thermos — гарачы, цёплы.]

тэрмаско́п, ‑а, м.

Спец. Прыбор для вызначэння рознасці тэмпературы без яе дакладнага вымярэння.

[Ад грэч. thermē — цяпло, гарачыня і skopeō — гляджу.]

тэ́рмасны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тэрмаса. Тэрмасны корак.

тэрмаста́т, ‑а, М ‑стаце, м.

Апарат, у якім падтрымліваецца пастаянная тэмпература пры дапамозе аўтаматычных рэгулятараў.

[Ад грэч. thermē — цяпло, гарачыня і statos — стаячы.]

тэрмаста́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тэрмастата, звязаны з выкарыстаннем яго. Тэрмастатная камера.

тэрмасфе́ра, ‑ы, ж.

Слой верхняй атмасферы ад вышыні 80–90 км, тэмпература ў якім узрастае да вышынь 200–300 км і дасягае 1500°C, пасля чаго застаецца пастаяннай да вялікіх вышынь.

[Ад грэч. thermē — цяпло, гарачыня і spháira — шар.]

тэрматрапі́зм, ‑у, м.

Спец. Роставыя рухі органаў раслін у напрамку да крыніцы цяпла або ад яе.

[Ад грэч. thermē — цяпло, гарачыня і tropos — паварот, напрамак.]

тэрматэрапі́я, ‑і, ж.

Спец. Лячэнне цяплом.

тэрмаўсто́йлівасць, ‑і, ж.

Спец. Уласцівасць тэрмаўстойлівага. Высокая тэрмаўстойлівасць.