валаса́цік, ‑у, м.
Спец. Горны хрусталь або аметыст з валокнападобнай будовай.
валасе́нь, ‑сня, м.
1. Паразітычны вадзяны чарвяк, падобны на волас.
2. Хвароба скуры ног у чалавека і жывёлы ў выглядзе язваў.
валасі́на, ‑ы, ж.
Адзінкавы волас. — Добрае лета сёлета будзе. Ураджайнае, — пагладжваў рэдкія валасіны барады Хасан. Даніленка.
валасі́сты, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае валакністую будову. Валасісты азбест.
валаско́вы, ‑ая, ‑ае.
Тонкі, як волас; капілярны.
валасні́к, ‑а, м.
Спец. Тонкае адгалінаванне кораня расліны.
валасніко́вісты, ‑ая, ‑ае.
Спец. З вялікай колькасцю тонкіх карэньчыкаў. Валасніковісты корань.
валасні́ца, ‑ы, ж.
Уст. Грубая валасяная (шарсцяная) адзежа, якую надзявалі на голае цела пустэльнікі-манахі ў знак пакоры.
валасны́, ‑ая, ‑ое.
Які мае адносіны да воласці. Валасное праўленне. Валасны суд, камітэт. // Які служыць у воласці. Валасны пісар.
валасня́, ‑і, ж.
1. зб. Пасма валасін з конскага хваста.
2. Лёска, звітая з такіх валасін. Знайшоўшы ладнага чарвяка пад купінай.., [Васіль] зрабіў насадку, папляваў на яе дзеля рыбацкага шчасця і закінуў вуду далей ад берага — на ўсю валасню. Якімовіч.
3. зб. Пагард. Калматыя пасмы валасоў чалавека або шэрсці жывёлы; патлы.