Verbum

фразеало́гія, ‑і, ж.

1. Раздзел мовазнаўства, які вывучае фразеалагічны састаў мовы.

2. Сукупнасць устойлівых зваротаў і выразаў, уласцівых якой‑н. мове. Фразеалогія беларускай мовы. // Устойлівыя звароты ў мове асобнага твора, пісьменніка, грамадскай групоўкі, пэўнага перыяду. У асобных выпадках перакладчык захаваў фразеалогію арыгінала. Палітыка. Мова сялян старэйшага пакалення.. характарызуецца народнай вобразнасцю, бытавым каларытам, сялянскай лексікай і фразеалогіяй. Дзюбайла.

3. Прыгожыя, напышлівыя выразы, фразы; фразёрства. Пустая фразеалогія.

[Ад грэч. phrásis — выраз і lógos — вучэнне.]

фразёр, ‑а, м.

Чалавек, які любіць гаварыць напышлівыя фразы (у 2 знач.). Кідала — гэта фразёр, няшчыры чалавек, яму абы паказаць сябе, абы высунуцца наперад. Кучар.

фразёрка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да фразёр.

фразёрскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да фразёра, фразёрства; уласцівы фразёру. Фразёрскае выступленне.

фразёрства, ‑а, н.

Схільнасць да прыгожых і гучных, але пустых фраз; пустаслоўе.

фразёрстваваць, ‑ствую, ‑ствуеш, ‑ствуе; незак.

Гаварыць прыгожымі напышлівымі фразамі; займацца пустаслоўем.

фразі́раваны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад фразіраваць.

фразі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак.

Выдзяляць у вымаўленні або пры выкананні выразныя месцы фраз.

[Фр. phraser.]

фразіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. фразіраваць.

фрак, ‑а, м.

Парадны мужчынскі сурдут, звычайна чорнага колеру, з выразанымі спераду поламі і вузкімі доўгімі фалдамі ззаду. А колькі было бегатні, пакуль гурткоўцы раздабылі старую папоўскую расу або чорны хвастаты фрак для гарадскога дарэвалюцыйнага паніча. Краўчанка. Выходзіць у чорным фраку кіраўнік хору кампазітар Рагоўскі. Мядзёлка.

[Фр. frac.]