вайскаві́к, ‑а, м.
Разм. Тое, што і вайсковец. — Чаго маўчыш? — не зусім здаволена спытаў.. [шафёр], і сам пачаў аглядваць былога вайскавіка. Кулакоўскі.
вайско́вец, ‑коўца, м.
Разм. Ваеннаслужачы. Калі цягнік адышоў ад станцыі, дзверы, што вялі з тамбура ў вагон, расчыніліся, і малады вайсковец у гімнасцёрцы з пагонамі малодшага лейтэнанта добразычліва запрасіў: — Заходзьце, таварышы. Хадкевіч.
вайско́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да арганізацыі войска, складаецца з войска. Вайсковыя злучэнні. Вайсковая разведка.
2. Разм. Тое, што і ваенны (у 2 знач.). Вайсковая служба. Вайсковы абоз. Вайсковая выпраўка. □ Вайсковы аэрадром мясціўся на шырокім прасторным полі. Лынькоў. З машыны выйшаў узброены чалавек у вайсковай форме. Чарнышэвіч. — Я! — азваўся Максім і вокам вайсковага чалавека зірнуў на Пракопа. Колас.
3. у знач. наз. вайско́вы, ‑ага, м. Разм. Ваеннаслужачы, вайсковец. Побач з вайсковымі ехалі і цывільныя. Хадкевіч.
вака́була, ‑ы, ж.
Уст. Іншамоўнае слова з перакладам, прызначанае для запамінання пры вывучэнні замежнай мовы.
[Ад лац. vocabulum — слова.]
вака́л, ‑у, м.
Разм. Вакальнае мастацтва; спевы.
вакалі́з, ‑у, м.
Спец. Практыкаванне для голасу без слоў, якое выконваецца на адных галосных гуках.
[Фр. vocalise з лац.]
вакаліза́цыя, ‑і, ж.
Спец.
1. Набыццё зычным гукам складаўтваральных уласцівасцей.
2. Спевы на адных галосных гуках.
вакалі́зм, ‑у, м.
Спец. Сістэма або сукупнасць галосных гукаў мовы.
[Ад лац. vocalis — галосны гук.]
вакалі́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Спявак, які дасканала валодае сваім голасам. // Спецыяліст па пастаноўцы голасу спевака.
вака́льны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае дачыненне да спеваў, прызначаны для выканання голасам. Вакальнае майстэрства. Вакальны твор. Вакальная музыка.
[Ад лац. vocalis — гучны.]