абпраме́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да абпраменіць.
абпы́рскацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Тое, што і апырскацца.
абпы́рскаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Тое, што і апырскаць.
абпячы́, ‑пяку, ‑пячэш, ‑пячэ; ‑пячом, ‑печаце, ‑пякуць; пр. абпёк, ‑пякла, ‑пякло; зак., што.
Тое, што і апячы. Як на бераг выходзіў, мне ногі абпёк Успамінам гарачым халодны пясок. Куляшоў. / у перан. ужыв. Не паспеў [Вінцук] мінуць свае хаты, як нос у нос сустрэўся з Пацуком. Сустрэча гэта проста абпякла яго. Чарнышэвіч.
абпячы́ся, ‑пякуся, ‑пячэшся, ‑пячэцца; ‑пячомся, ‑печацеся, ‑пякуцца; пр. абпёкся, ‑пяклася, ‑пяклося; зак.
Тое, што і апячыся.
абрабава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. абрабаваць.
абрабава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад абрабаваць.
абрабава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак., каго-што.
1. Па-разбойніцку напаўшы, сілай адабраць у каго‑н. што‑н. Нямецка-фашысцкія захопнікі разбурылі і абрабавалі арцельную гаспадарку. Жычка. Сам злодзей, Мартыневіч мог украсці толькі нешта дробнае, але каб так абрабаваць чалавека, то не. Чарнышэвіч. // Непамернымі падаткамі, паборамі або карыстаючыся ашуканствам, абабраць каго‑н.
2. перан. Пазбавіць духоўных сіл; апустошыць. Для беларусаў і ўкраінцаў рыхтаваў [Пілсудскі] легіёны асаднікаў і заключаў змовы з езуітамі. Трэба ж абрабаваць зямлю і душу. Пестрак.
абрабі́цца, ‑раблюся, ‑робішся, ‑робіцца; зак.
Разм. Апэцкацца чым‑н. Абрабіцца ў муку. // Схадзіць пад сябе (звычайна пра дзяцей і хворых).