ту́лава, -а, мн. -ы, -аў, н.
Цела чалавека або жывёлы без галавы і канечнасцей.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Ту́лава
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Ту́лава |
| Р. |
Ту́лава |
| Д. |
Ту́лаву |
| В. |
Ту́лава |
| Т. |
Ту́лавам |
| М. |
Ту́лаве |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ту́лава
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ту́лава |
ту́лавы |
| Р. |
ту́лава |
ту́лаваў |
| Д. |
ту́лаву |
ту́лавам |
| В. |
ту́лава |
ту́лавы |
| Т. |
ту́лавам |
ту́лавамі |
| М. |
ту́лаве |
ту́лавах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ту́лава ср. ту́ловище; торс м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ту́лава, ‑а, н.
Цела чалавека або жывёліны без галавы і канечнасцей. Стома ўсё больш абцяжарвала рукі, тулава, але .. [Васіль] не паддаваўся. Мележ. Цяпер .. [Чарнавус] падаўся тулавам крыху ўперад, падрыхтаваўся слухаць: цікава ўсё ж такі, што будзе гаварыць новы старшыня, чым здзівіць? Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ту́лава, ту́лува, ту́лаў ‘цела чалавека або жывёліны без галавы і канечнасцей’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Гарэц., Бяльк., Шат., Касп., Сл. ПЗБ), ту́лавішча (туловище) ‘тс’ (Сержп. Грам.), туло́вішче ‘тс’ (Вруб.), памянш. ту́лаўца ‘тс’ (Нар. Гом.). Адпаведна ту́лава (стараж.-рус. тулово) і ту́лаў (якое, відаць, з польск. tułów ‘тс’) з’яўляюцца субстантывізаванымі формамі прыметніка *tulovъ м. р., *tulovo н. р. (Борысь, 654). Вытворнае ту́лавішча ‘тулава’ (Брасл. сл.; Сл. ПЗБ), хутчэй за ўсё, пад уплывам рус. ту́ловище ‘тс’; адаптаванае туло́вішче ‘тс’ (Вруб.) — праз укр. туло́віще ‘тс’?
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
торс, -а, мн. -ы, -аў, м.
Тулава чалавека, а таксама скульптура тулава.
Т. спартсмена.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ту́ловище ту́лава, -ва ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
я́гадзіца, -ы, ж.
1. мн. я́гадзіцы, -дзіц. Задняя мясістая частка тулава чалавека; сядалішча.
2. Палавіна гэтай часткі тулава ў форме паўшар’я.
|| прым. я́гадзічны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
стан¹, -у, м.
Форма тулава, постаць чалавека.
Стройны с.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)