ту́лава, -а, мн. -ы, -аў, н.

Цела чалавека або жывёлы без галавы і канечнасцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ту́лава

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ту́лава
Р. Ту́лава
Д. Ту́лаву
В. Ту́лава
Т. Ту́лавам
М. Ту́лаве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ту́лава

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ту́лава ту́лавы
Р. ту́лава ту́лаваў
Д. ту́лаву ту́лавам
В. ту́лава ту́лавы
Т. ту́лавам ту́лавамі
М. ту́лаве ту́лавах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ту́лава ср. ту́ловище; торс м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ту́лава, ‑а, н.

Цела чалавека або жывёліны без галавы і канечнасцей. Стома ўсё больш абцяжарвала рукі, тулава, але .. [Васіль] не паддаваўся. Мележ. Цяпер .. [Чарнавус] падаўся тулавам крыху ўперад, падрыхтаваўся слухаць: цікава ўсё ж такі, што будзе гаварыць новы старшыня, чым здзівіць? Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тулава (в., Віцебскі р-н) 1/216; 3/116

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Тулава (в., Зэльвенскі р-н) 5/8 (к.); 10/326

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Тулава,

вёска ў Віцебскім р-не.

т. 16, с. 23

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Тулава,

вёска ў Зэльвенскім р-не.

т. 16, с. 23

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Тулава,

вадасховішча ў Віцебскім р-не.

т. 16, с. 23

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)