сурочаны - Пошук

суро́чаны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	суро́чаны	суро́чаная	суро́чанае	суро́чаныя
Р.	суро́чанага	суро́чанай суро́чанае	суро́чанага	суро́чаных
Д.	суро́чанаму	суро́чанай	суро́чанаму	суро́чаным
В.	суро́чаны (неадуш.) суро́чанага (адуш.)	суро́чаную	суро́чанае	суро́чаныя (неадуш.) суро́чаных (адуш.)
Т.	суро́чаным	суро́чанай суро́чанаю	суро́чаным	суро́чанымі
М.	суро́чаным	суро́чанай	суро́чаным	суро́чаных

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

суро́чаны

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

	адз.	мн.
	м.	-
Н.	суро́чаны	суро́чаныя
Р.	суро́чанага	суро́чаных
Д.	суро́чанаму	суро́чаным
В.	суро́чанага	суро́чаных
Т.	суро́чаным	суро́чанымі
М.	суро́чаным	суро́чаных

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

суро́чаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	суро́чаны	суро́чаная	суро́чанае	суро́чаныя
Р.	суро́чанага	суро́чанай суро́чанае	суро́чанага	суро́чаных
Д.	суро́чанаму	суро́чанай	суро́чанаму	суро́чаным
В.	суро́чаны (неадуш.) суро́чанага (адуш.)	суро́чаную	суро́чанае	суро́чаныя (неадуш.) суро́чаных (адуш.)
Т.	суро́чаным	суро́чанай суро́чанаю	суро́чаным	суро́чанымі
М.	суро́чаным	суро́чанай	суро́чаным	суро́чаных

Кароткая форма: суро́чана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

суро́чаны разг. (в поверьях) сгла́женный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

суро́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад сурочыць.

2. у знач. наз. суро́чаны, ‑ага, м.; суро́чаная, ‑ай, ж. Той (тая), каго сурочылі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́рченый прил.

1. (испорченный) сапсава́ны; сапсу́ты;

2. обл. суро́чаны; счарава́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прыгавары́ць ’назначыць пакаранне; рашыць, вырашыць; угаварыць, прываражыць, прывярнуць’ (ТСБМ), прыговоры́цца ’падлашчыцца, паддобрыцца ў размовах’ (ТС), прыгаво́рны ’хвароба, якую прыгаворваюць’ (Нар. Гом.). Да гавары́ць (гл.). Сюды ж аддзеяслоўныя бяссуфіксныя назоўнікі з працягам і развіццём семантыкі: прыгаво́р ’рашэнне суда, пастанова, рашэнне, меркаванне па якому-небудзь пытанню’ (ТСБМ, Др.-Падб.), пры́гавар ’ухвала (на вясковым сходзе)’ (Др.-Падб.), прігаво́р ’прыгавор’ (Бяльк.); прыгаво́р, звыч. мн. л. прыгаво́ры ’словы, якімі суправаджаюць якое-небудзь дзеянне; урокі’ (ТСБМ; маг., ЛА, 3), прыгаво́рны ’сурочаны’ (Байк. і Некр.), прыгаво́р ’прымаўка’ (брасл., даўг., в.-дзв., красл., лях., Сл. ПЗБ), прі́гывыр ’тс’ (Бяльк.); сюды ж памянш. прыгаво́рка, пры́гово́рка ’вострыя, забаўныя словы, словазлучэнні, якія ўжываюцца для ажыўлення гаворкі, прымаўка’ (Растарг., ТСБМ; гродз., в.-дзв., карэліц., Сл. ПЗБ; ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Verbum