суро́чаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад сурочыць.
2. у знач. наз. суро́чаны, ‑ага, м.; суро́чаная, ‑ай, ж. Той (тая), каго сурочылі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)