ска́рга
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ска́рга |
ска́ргі |
| Р. |
ска́ргі |
ска́рг
ска́ргаў |
| Д. |
ска́рзе |
ска́ргам |
| В. |
ска́ргу |
ска́ргі |
| Т. |
ска́ргай
ска́ргаю |
ска́ргамі |
| М. |
ска́рзе |
ска́ргах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ска́рга, -і, ДМ -рзе, мн. -і, -аў, ж.
1. Выражэнне незадавальнення, нараканне з прычыны непрыемнасцей.
Скаргі дзяцей.
2. Афіцыйная заява аб незаконным дзеянні якой-н. асобы, установы, арганізацыі.
Напісаць скаргу.
Кніга скаргаў.
|| прым. ска́ргавы, -ая, -ае (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ска́рга ж.
1. (выражение неудовольствия) се́тование ср.;
2. (официальное заявление) жа́лоба;
◊ кні́га ~гаў і прапано́ў — кни́га жа́лоб и предложе́ний
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ска́рга, ‑і, ДМ ‑рзе, ж.
1. Выражэнне незадавальнення, нараканне з прычыны якіх‑н. непрыемнасцей, болю і пад. Выслухаў жабрак бацькаву скаргу і параіў, што яму зрабіць, каб прывучыць сыноў да гаспадаркі. Якімовіч. У лірычных вершах паэтэсы [Цёткі], а таксама ў яе пісьмах чуюцца скаргі на цяжкія пакуты, якія ёй прыносіла хвароба. Шкраба.
2. Афіцыйная заява аб незаконным або няправільным дзеянні якой‑н. асобы, установы, арганізацыі. Касацыйная скарга. □ Старая Марцініха пісала скаргу на свайго сына. Кавалёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ска́рга ‘незадаволенасць, нараканне’, ‘заява аб непрымальных дзеяннях ці з’явах’ (ТСБМ, Нас., Др.-Падб., Байк. і Некр., Сержп.), скарга́ (Гарэц.), ска́рка ‘тс’ (Мал.). Укр. ска́рга, ст.-рус. (XIV ст.) скарга ‘тс’. Ва ўсходнеславянскіх мовах запазычанне з польск. skarga з прычыны наяўнасці ‑ар‑ (Карскі, Белорусы, 146; Кюнэ, Poln., 96; Фасмер 3, 633). Этымалогію гл. скардзіцца. Ст.-бел. скарга, скаркга запазычана ўжо ў XIV ст. з ст.-польск. skarga (Булыка, Лекс. запазыч., 53).
Скарга́ 1 ‘чапяла’ (Сцяшк.). Не вельмі яснае слова, параўнальны матэрыял адсутнічае. Відаць, нейкая кантамінацыя з словам качарга́ (гл.).
Скарга́ 2, скірга́ ‘прыдзірлівая, з’едлівая асоба’, ‘скупы чалавек’ (ТС), сюды ж скоргану́ць ‘злосна сказаць’ (там жа). Гл. карга.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
жа́льба, -ы, ж.
1. Смутак, туга, шкадаванне.
Ж. сэрца.
2. Скарга, нараканне.
Затоеная ж. падступала да горла.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
чалабі́тная, -ай, мн. -ыя, -ых, ж. (гіст.) У Расіі да 18 ст.: пісьмовае прашэнне, скарга, якая падавалася на імя цара ці мясцовым уладам.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кассацио́нный касацы́йны;
кассацио́нная жа́лоба касацы́йная ска́рга;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кля́ўза, -ы, мн. -ы, кляўз і -аў, ж.
1. Дробязная прыдзірлівая скарга; нагавор, паклёп (разм.).
Сорамна займацца кляўзамі.
2. Прыдзірлівы дробны судовы іск (уст.).
|| прым. кля́ўзны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
се́тование ср. нарака́нне, -ння ср., ска́рга, -гі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)