Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ска́рга, -і, ДМ -рзе, мн. -і, -аў, ж.
1. Выражэнне незадавальнення, нараканне з прычыны непрыемнасцей.
Скаргі дзяцей.
2. Афіцыйная заява аб незаконным дзеянні якой-н. асобы, установы, арганізацыі.
Напісаць скаргу.
Кніга скаргаў.
|| прым.ска́ргавы, -ая, -ае (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ска́ргаж.
1. (выражение неудовольствия) се́тование ср.;
2. (официальное заявление) жа́лоба;
◊ кні́га ~гаў і прапано́ў — кни́га жа́лоб и предложе́ний
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ска́рга, ‑і, ДМ ‑рзе, ж.
1. Выражэнне незадавальнення, нараканне з прычыны якіх‑н. непрыемнасцей, болю і пад. Выслухаў жабрак бацькаву скаргу і параіў, што яму зрабіць, каб прывучыць сыноў да гаспадаркі.Якімовіч.У лірычных вершах паэтэсы [Цёткі], а таксама ў яе пісьмах чуюцца скаргі на цяжкія пакуты, якія ёй прыносіла хвароба.Шкраба.
2. Афіцыйная заява аб незаконным або няправільным дзеянні якой‑н. асобы, установы, арганізацыі. Касацыйная скарга. □ Старая Марцініха пісала скаргу на свайго сына.Кавалёў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
ска́ргаж Kláge f -, -n, Beschwérde f -, -n;
бюро́ ска́ргаў Beschwérdestelle f -, -n;
кні́га ска́ргаў Beschwérdebuch n -(e)s, -bücher;
пада́ць ска́ргуюрыдéine Kláge éinreichen;
звярну́цца дакаго-нса ска́ргай накаго-н, што-н sich bei j-m (D) über j-n (A), über etw. (A) beschwéren
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
скарга
Том: 31, старонка: 303.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Ска́рга ‘незадаволенасць, нараканне’, ‘заява аб непрымальных дзеяннях ці з’явах’ (ТСБМ, Нас., Др.-Падб., Байк. і Некр., Сержп.), скарга́ (Гарэц.), ска́рка ‘тс’ (Мал.). Укр.ска́рга, ст.-рус. (XIV ст.) скарга ‘тс’. Ва ўсходнеславянскіх мовах запазычанне з польск.skarga з прычыны наяўнасці ‑ар‑ (Карскі, Белорусы, 146; Кюнэ, Poln., 96; Фасмер 3, 633). Этымалогію гл. скардзіцца. Ст.-бел.скарга, скаркга запазычана ўжо ў XIV ст. з ст.-польск.skarga (Булыка, Лекс. запазыч., 53).
Скарга́1 ‘чапяла’ (Сцяшк.). Не вельмі яснае слова, параўнальны матэрыял адсутнічае. Відаць, нейкая кантамінацыя з словам качарга́ (гл.).
Скарга́2, скірга́ ‘прыдзірлівая, з’едлівая асоба’, ‘скупы чалавек’ (ТС), сюды ж скоргану́ць ‘злосна сказаць’ (там жа). Гл. карга.
