дэрыва́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэрыва́т дэрыва́ты
Р. дэрыва́та дэрыва́таў
Д. дэрыва́ту дэрыва́там
В. дэрыва́т дэрыва́ты
Т. дэрыва́там дэрыва́тамі
М. дэрыва́це дэрыва́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэрыва́т м., спец. дерива́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэрыва́т, ‑у, М ‑ваце, м.

Спец. Вытворнае ад чаго‑н. пярвічнага, больш агульнага. Нітрабензол — дэрыват бензолу.

[Ад лац. derivatus — адведзены.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дерива́т спец. дэрыва́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Карачу́наваты ’моцна скрыўлены, пакрыўлены, пакручаны (пра дрэва)’ (Нар. лекс.). Прамы дэрыват ад карачун у значэнні ’крывое дрэва’. Папярэдняя лексема гаворыць аб тым, што карачун у гэтым значэнні дэрыват ад koračiti (параўн. рус. корачить ’рабіць крывым, гнуць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Панара́т ’вязанка’ (Яруш.). Прыставачны дэрыват ад не- рат (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Прамочка ’прамакатка’ (Сцяшк. Сл.). Суфіксальны дэрыват ад прамачыць < мачыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прата́ліцца ’растаць месцамі’ (ашм., Сцяшк. Сл.). Дэрыват ад праталіна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пруця́нка ’кошык з прутоў’ (Касп.). Дэрыват ад прым. пруця́ны < прут.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прыпі́рак ’прыстанак, прыстанішча’ (Янк. 2). Суфіксальны дэрыват ад прыпіра́ць (гл. пе́рці).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)