дэрыва́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэрыва́т дэрыва́ты
Р. дэрыва́та дэрыва́таў
Д. дэрыва́ту дэрыва́там
В. дэрыва́т дэрыва́ты
Т. дэрыва́там дэрыва́тамі
М. дэрыва́це дэрыва́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэрыва́т м., спец. дерива́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэрыва́т, ‑у, М ‑ваце, м.

Спец. Вытворнае ад чаго‑н. пярвічнага, больш агульнага. Нітрабензол — дэрыват бензолу.

[Ад лац. derivatus — адведзены.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэрыва́т м. лінгв. Derivat [-´vɑ:t] n -s, -e і -ta; Derivatív [-vɑ´ti:f] n -s, -e;

вытво́рныя сло́вы з’яўля́юцца дэрыва́тамі ábgeleitete Wörter sind Deriváte

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэрыва́т

(лац. derivatus = адведзены)

1) вытворнае ад чаго-н. пярвічнага, прадукт чаго-н.;

2) лінгв. новае слова, утворанае ад слова-асновы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дерива́т спец. дэрыва́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

derivative [dɪˈrɪvətɪv] n., adj. math., ling. вытво́рны; дэрыва́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Derivat

[-'va:t]

n -s, pl -e i -a

1) лінгв. вытво́рнае сло́ва

2) хім. дэрыва́т, вытво́рнае рэ́чыва

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

derivative

[dɪˈrɪvətɪv]

1.

adj.

1) Ling. вытво́рны (сло́ва)

2) Math. вытво́рны (фу́нкцыя)

3) неарыгіна́льны

2.

n.

вытво́рнае ад агу́льнага, дэрыва́т -у m. (сло́ва, хімі́чнае рэ́чыва)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Карачу́наваты ’моцна скрыўлены, пакрыўлены, пакручаны (пра дрэва)’ (Нар. лекс.). Прамы дэрыват ад карачун у значэнні ’крывое дрэва’. Папярэдняя лексема гаворыць аб тым, што карачун у гэтым значэнні дэрыват ад koračiti (параўн. рус. корачить ’рабіць крывым, гнуць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)