абало́нне, -я, н.
Тое, што і абалона.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Абало́нне
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Абало́нне |
| Р. |
Абало́ння |
| Д. |
Абало́нню |
| В. |
Абало́нне |
| Т. |
Абало́ннем |
| М. |
Абало́нні |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абало́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абало́нне |
абало́нні |
| Р. |
абало́ння |
абало́нняў |
| Д. |
абало́нню |
абало́нням |
| В. |
абало́нне |
абало́нні |
| Т. |
абало́ннем |
абало́ннямі |
| М. |
абало́нні |
абало́ннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абало́нне ср., см. абало́на 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абало́нне, ‑я, н.
Тое, што і абалона.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Абало́нь ’лугавое ўзбярэжжа ракі, якое заліваецца ў разводдзе’ (Янк. I), абалонне ’тс’ (Касп., КТС), абалона ’тс’ (КТС). У тых жа значэннях рус. болонь, укр. болоння, чэш. blána, польск. błonie, błoń. Параўн. бель ’балота’ (светлы вір?). Фартунатаў (AfslPh, 4, 579) звязвае з іншасуфіксальнымі рус. болото, літ. báltas ’белы’ і г. д. Больш пераканаўчым было б супастаўленне прасл. *bolnь з яго фанетычным дублетам *polnь (< прасл. pole), гл. палон. (Талстой, Геогр., 74–79). Варыянты *bolnь і *polnь знаходзяцца арэальна ў дадатковым размеркаванні (*bolnь — на большасці паўночнаславянскай тэрыторыі, *polnь — паўднёваславянскай, што сведчыць у карысць архаічнасці *polnь). Параўн. абалонка 1, а таксама ад (гл.). Параўн. балона 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)