абало́нне, -я, н.
Тое, што і абалона.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Абало́нне
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Абало́нне |
| Р. |
Абало́ння |
| Д. |
Абало́нню |
| В. |
Абало́нне |
| Т. |
Абало́ннем |
| М. |
Абало́нні |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абало́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абало́нне |
абало́нні |
| Р. |
абало́ння |
абало́нняў |
| Д. |
абало́нню |
абало́нням |
| В. |
абало́нне |
абало́нні |
| Т. |
абало́ннем |
абало́ннямі |
| М. |
абало́нні |
абало́ннях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абало́нне ср., см. абало́на 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абало́нне, ‑я, н.
Тое, што і абалона.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Абалонне (в., Віцебская вобл.) 1/215
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
абало́нне
1. Лужок, які прылягае да возера або да яго плавоў, заваняў (гл.), аднолькава даступных для касьбы і пашы (Віц. Нік. 1895); заліўное месца, луг каля ракі (Нас. АУ, Рэч.). Тое ж абалонье (Стол.).
2. Адкрытае роўнае месца; плошча, луг (Нас. АУ).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
Абало́нь ’лугавое ўзбярэжжа ракі, якое заліваецца ў разводдзе’ (Янк. I), абалонне ’тс’ (Касп., КТС), абалона ’тс’ (КТС). У тых жа значэннях рус. болонь, укр. болоння, чэш. blána, польск. błonie, błoń. Параўн. бель ’балота’ (светлы вір?). Фартунатаў (AfslPh, 4, 579) звязвае з іншасуфіксальнымі рус. болото, літ. báltas ’белы’ і г. д. Больш пераканаўчым было б супастаўленне прасл. *bolnь з яго фанетычным дублетам *polnь (< прасл. pole), гл. палон. (Талстой, Геогр., 74–79). Варыянты *bolnь і *polnь знаходзяцца арэальна ў дадатковым размеркаванні (*bolnь — на большасці паўночнаславянскай тэрыторыі, *polnь — паўднёваславянскай, што сведчыць у карысць архаічнасці *polnь). Параўн. абалонка 1, а таксама ад (гл.). Параўн. балона 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бло́нне
1. Тое, што і абалонне 1, балонне 1 (Смален. Дабр.).
2. Тое, што і балонне 2 (Слаўг., Гом. Грыг. 1850).
3. Тое, што і абалонне 2; поле, раўніна (Краснап. Бяльк.).
□ ур. Блонне (1745) у Магілёве (ІЮМ XXX, ч. I, № 39), ур. Блонне (гарадскі сад у Смаленску Дабр.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
бало́нне
1. Тое, што і абалонне 1; заліўныя прырэчныя сенажаці (Бых., Ветк., Віц. Нік. 1895, Цэнтр. і Усх. Палессе Талст.). Тое ж балонь (Рэч., Слаўг., Цэнтр. і Усх. Палессе Талст.), балонье (Жытк., Стол.).
2. Луг, выган (АЗР, 1, 145, Гом., Грыг. 1850, Жытк., Маг. губ. вед., № 44, 1854, 792).
3. Балота каля ракі, нізіна (р. Пціч Серб. 1915, Рэч., Чашн. Касп.).
4. Паляна, роўнае сярод лесу месца (Нас. АУ).
5. Нізкае месца, якое заліта вадой (Смален. Дабр.).
6. Азярына, старык на лузе (Ветк.).
7. Невялікае поле, якое не заліваецца вадой; выган для пасьбы жывёлы (Тур.).
□ ур. Балонне (азярына на лузе) каля в. Шарсцін Ветк., ур. Балонне (поле сярод нізкага месца) каля г. Турава, ур. Балонь (нізкае месца) каля в. Заспа Рэч.
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)