Крыку́ха ’падсадная качка ў паляўнічых’ (ТС). Да крычаць. Гл. крык.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кры́чка ’рачная чайка’ (Нар. словатв., ТС, Мат. Гом.). Да крык (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

суро́к, ‑рка, м.

Невялікі грызун сямейства вавёркавых, які жыве ў глыбокіх норах, зімой уладае ў спячку. Зрэдку даносіўся крык савы, кароткі свіст перапалоханага сурка. Беразняк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вой м.

1. выццё, род. выцця́ ср.; скавыта́нне, -ння ср.;

2. разг. (плач) плач, род. пла́чу м.; (вопль) ля́мант, -ту м.; галашэ́нне, -ння ср.;

3. (протест) крык, род. кры́ку м.;

тако́й вой по́дняли такі́ крык паднялі́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Клёпат ’крык, лямант’ (Сл. паўн.-зах.). Кантамінацыя клёкат (гл.) і кляпаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вопль м. ля́мант, -ту м.; крык, род. кры́ку м.; (плач) плач, род. пла́чу м.; галашэ́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гвалт разг. гвалт, род. гва́лту м.; крык, род. кры́ку м.; шум, род. шу́му м., гармі́дар, -ру м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

глас (голос) уст. го́лас, -су м.;

◊

глас вопию́щего в пусты́не книжн. крык адзіно́кага ў пусты́ні; ма́рны ля́мант.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́крик м.

1. охотн. по́крык, -ку м., крык, род. кры́ку м.;

2. (покрикивание) разг. пакры́кванне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́крык, ‑у, м.

Гучны адрывісты вокліч, крык. Шум, жарты, вясёлыя выкрыкі поўнага задавальнення поўнілі лазню. Колас. Хутка пачуліся грозныя выкрыкі стражнікаў: «Шырэй дарогу! Шырэй! Убок! Убок!» Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)