необы́чный нязвы́чны, нязвы́клы; (необычайный) незвыча́йны;

необы́чное вре́мя незвыча́йны час;

необы́чные слова́ нязвы́чныя (нязвы́клыя) сло́вы;

необы́чный вид незвыча́йны вы́гляд.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завярну́цца, -вярну́ся, -ве́рнешся, -ве́рнецца; -вярні́ся; зак.

1. Змяніць напрамак свайго руху або становішча свайго цела.

Вецер завярнуўся з другога боку.

Дарога завярнулася ўлева.

Сказаўшы гэтыя словы, ён завярнуўся.

2. Прыбыўшы ў якое-н. месца, хутка пакінуць яго (разм.).

З. і паехаць назад.

|| незак. заваро́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чу́лы, -ая, -ае.

1. Які адносіцца да каго-н. з любоўю, уважліва, спагадліва.

Ч. чалавек.

2. Які сведчыць пра ўважлівасць, спагадлівасць да людзей.

Чулыя словы.

3. Уражлівы, успрымальны.

Чулае дзіцячае сэрца.

4. Які тонка, лёгка ўспрымае што-н. органамі пачуццяў.

Ч. слых.

|| наз. чу́ласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аднакарэ́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае ў сваім складзе агульны з іншым словам ці з іншымі словамі корань. Аднакарэнныя словы. Аднакарэнныя назоўнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арго́, нескл., н.

Умоўныя выразы, словы, якія ўжываюцца ў якой‑н. адасобленай або прафесійнай групе, гуртку і пад.; жаргон. Жабрацкае арго.

[Фр. argot.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

злучо́к, ‑чка, м.

Арфаграфічны знак (-), які злучае два словы ў адно; дэфіс, напрыклад: дзе небудзь, школа-інтэрнат, па-новаму, жоўта-зялёны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

словавытво́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да словавытворнасці (у 1 знач.); які служыць для словавытворнасці, утварае вытворныя словы. Словавытворныя суфіксы назоўнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэрміні́зм, ‑у, м.

Спец. Ідэалістычнае філасофскае вучэнне, якое сцвярджае, што агульныя паняцці — гэта словы, якія не маюць адпаведнасцей у аб’ектыўнай рэальнасці.

[Ад лац. terminus — слова, тэрмін.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каве́ркаць несов., в разн. знач., разг. кове́ркать;

к. сло́вы — кове́ркать слова́;

к. лі́тары — кове́ркать бу́квы;

к. тэкст — кове́ркать текст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тлумача́льны

1. (дающий разъяснения) поясни́тельный, объясни́тельный;

~ныя сло́вы — грам. поясни́тельные слова́;

2. (содержащий толкование) толко́вый;

т. сло́ўнік — толко́вый слова́рь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)