злучо́к, ‑чка, м.

Арфаграфічны знак (-), які злучае два словы ў адно; дэфіс, напрыклад: дзе небудзь, школа-інтэрнат, па-новаму, жоўта-зялёны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)