требование
1) в разн. знач. патрабаванне, -ння ср.
2) (документ) трэбаванне, -ння ср.
остановка по требованию — прыпынак па патрабаванню
требователь
офиц. патрабавальнік, -ка муж.
требовательность
патрабавальнасць, -ці жен.
требовательный
в разн. знач. патрабавальны
требовать
несовер.
1) патрабаваць
(настойчиво) вымагаць
(добиваться) дамагацца
требовать помощи — патрабаваць дапамогі
требовать объяснений — патрабаваць (дамагацца) тлумачэнняў
он слишком много требует — ён вельмі шмат патрабуе (вымагае)
2) (нуждаться в чём-либо) патрабаваць (чаго)
быць патрэбным (для каго-чаго и каму-чаму)
мець патрэбу (у чым)
это дело требует большого опыта — гэта справа патрабуе вялікага вопыту
больной требует абсолютного покоя — хвораму (для хворага) патрэбен абсалютны пакой
растение требует ухода — расліне патрэбен догляд, расліна патрабуе догляду
3) (вызывать) выклікаць
(звать) зваць
клікаць
его требует начальник — яго выклікае начальнік
меня требуют домой — мяне клічуць (завуць) дамоў
см. потребовать
требоваться
1) (быть нужным, необходимым) быць патрэбным, патрабавацца
заводу требуются рабочие — заводу патрэбны (патрабуюцца) рабочыя
для этого дела требовались большие знания — для гэтай справы патрэбны былі (патрабаваліся) вялікія веды
2) безл. (необходимо, нужно) трэба, патрэбна
что и требовалось доказать — што і трэба было даказаць (давесці)
на это требуется много времени — на гэта трэба (патрэбна) шмат часу
см. потребоваться
3) страд. патрабавацца
вымагацца
выклікацца
звацца
клікацца
см. требовать 1, 3
требуха
жен., мн. нет трыбухі, -хоў ед. нет, вантробы, -баў ед. нет