набег
набег, -гу муж.
(нападение) напад, -ду муж.
с набега, с набегу — з разбегу, з налёту, з разгону
набегать
I \(набе́гать\)
совер.
1) (что — бегая, получить, приобрести) разг. набегаць (што)
набегать простуду — набегаць прастуду
2) охот. набегаць, наслядзіць
3) (лошадь) спец. аб’ездзіць
II \(набега́ть\)
несовер. в разн. знач. набягаць
см. набежать
набедоваться
совер. обл. см. набедствоваться
набедокурить
совер. разг. напракудзіць, нагарэзнічаць, насваволіць
набедренник
церк. набедранік, -ка муж.
набедренный
набедраны
набедренная повязка — набедраная павязка
набежать
совер. в разн. знач. набегчы
набежала волна — набегла хваля
набежала стража — набегла варта
набежит пеня — набяжыць пеня
набезобразить, набезобразничать
совер. разг. натварыць (нарабіць) агіднасцей (брыдасцей), напракудзіць
нагарэзнічаць
насваволіць