Verbum

расточительный

марнатраўны

расточительство

марнатраўства, -ва ср.

расточить

I совер.

1) тех. растачыць, мног. парасточваць

расточить деталь — растачыць дэталь

2) (размыть) уст. размыць, мног. паразмываць

II совер. книжн. (безрассудно истратить) раскідаць, растраціць, змарнатравіць, марна страціць, обл. расшэйгаць

расточить наследство — змарнатравіць спадчыну

расточиться

совер. тех. растачыцца

расточка

жен. (действие) тех. расточка, -кі жен., расточванне, -ння ср.

расточник

тех. расточнік, -ка муж.

расточный

расточны

см. расточить I 1

растр

спец. растр, род. растра муж.

растра

муз. растра, -ры жен.

растравить

совер.

1) (вызвать раздражение) раздражніць, разверадзіць, раз’ятрыць

растравить рану — раздражніць (разверадзіць, раз’ятрыць) рану

2) перен. растрывожыць

раздражніць, разахвоціць

растравить старое горе — растрывожыць старое гора

они его растравили — яны яго раздражнілі

3) (раздразнить) прост. раздражніць

растравить собак — раздражніць сабак

4) хим. растравіць