прилега́ющий
1. прич. які́ (што) прыляга́е; які́ (што) прыстае́; які́ (што) прымыка́е; які́ (што) мяжу́е (з чым), які́ (што) мяжу́ецца (з чым); см. прилега́ть;
2. прил. (смежный) суме́жны; (соседний) сусе́дскі.
прилежа́ние ср. (старательность) стара́ннасць, -ці ж.; (усердие) руплі́васць, -ці ж.
прилежа́ть несов., уст.
1. (относиться с прилежанием) стара́цца; ру́піцца;
2. см. прилега́ть 2.
прилежа́щий
1. прич. які́ (што) стара́ецца; які́ (што) ру́піцца; які́ (што) прымыка́е (да чаго); які́ (што) мяжу́е (з чым), які́ (што) мяжу́ецца (з чым); см. прилега́ть;
2. прил., мат. прыле́глы.
приле́жно нареч. стара́нна; руплі́ва;
приле́жность стара́ннасць, -ці ж.; руплі́васць, -ці ж.;
приле́жный (старательный) стара́нны; (усердный) руплі́вы.
прилеза́ть несов.
1. прыла́зіць;
2. прыла́зіць, прыця́гвацца; см. приле́зть.
приле́зть сов.
1. (приблизиться, подобраться ползком) разг. прыле́зці;
2. (войти — о ком-л. нежелательном) прост. прыле́зці, прыцягну́цца.
прилепи́ть сов. прыляпі́ць, мног. папрыле́пліваць, папрыляпля́ць;