кара́ться страд. кара́цца.
каратэ́ спорт. каратэ́ нескл., ср.
карау́л м.
1. сущ. ва́рта, -ты ж., мн. нет; караву́л, -ла м.;
почётный карау́л ганаро́вая ва́рта;
полево́й карау́л воен. палявы́ караву́л;
2. межд. караву́л, гвалт, рату́йце;
◊
хоть карау́л кричи́ хоць караву́л (гвалт) крычы́;
карау́лить несов.
1. (сторожить) караву́ліць, вартава́ць, пільнава́ць;
2. (подстерегать) падпільно́ўваць, пільнава́ць;
карау́лка разг. караву́лка, -кі ж.; (сторожка) старо́жка, -кі ж.;
карау́льный
1. прил. караву́льны, вартаўні́чы, вартавы́;
2. сущ. караву́льны, -нага м., вартавы́, -во́га м.;
карау́льня караву́лка, -кі ж.; (сторожка) старо́жка, -кі ж., разг. варто́ўня, -ні ж.;
карау́льщик разг. караву́льшчык, -ка м., вартаўні́к, -ка́ м.;
карау́льщица разг. караву́льшчыца, -цы ж., вартаўні́ца, -цы ж.
карача́евец карача́евец, -ча́еўца м.;