крича́ть несов.
1. крыча́ць;
2. (подзывать) гука́ць, клі́каць, зваць, падзыва́ць;
◊
крича́ть во всё го́рло крыча́ць на ўсё го́рла;
не свои́м го́лосом крича́ть крыча́ць не сваі́м го́ласам;
крича́ть дурны́м го́лосом (благи́м ма́том) крыча́ць не́мым го́ласам;
хоть карау́л кричи́ хоць гвалт крычы́;
крича́щий
1. прич. які́ (што) крычы́ць;
2. прил. (бросающийся в глаза) крыклі́вы; кі́дкі;
крича́щий наря́д крыклі́вы (кі́дкі) убо́р;
крича́щие противоре́чия вялі́кія (страшэ́нныя) супярэ́чнасці.
Кри́чев г. Кры́чаў, -чава м.
Кри́чевский райо́н Кры́чаўскі раён.
кров м.
1. (прикрытие) по́крыва, -ва ср.; (покров) пакрыва́ла, -ла ср.; (полог) по́лаг, -га м.;
под кровом но́чи пад по́крывам (пакрыва́лам, по́лагам) но́чы;
2. (приют) прыту́лак, -лку м.; (пристанище) прыста́нішча, -шча ср., прыста́нак, -нку м.; (дом) дом, род. до́му м.;
оста́ться без кро́ва аста́цца без прыту́лку (без прыста́нку);
о́тчий кров бацько́ўскі дом;
3. уст., см. кро́вля.
крова́вить несов. крыва́віць;
крова́виться крыва́віцца.
крова́во нареч. крыва́ва.