Verbum

в, нескл., н.

1. Трэцяя літара беларускага алфавіта, якая мае назву «вэ». Малое в.

2. Выбухны, звонкі, губна-зубны зычны гук. Мяккае в.

в'етнамец,

гл. в'етнамцы.

в'етнамка,

гл. в'етнамцы.

в'етнамскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да В'етнама, в'етнамцаў.

в'етнамцы, ‑аў; адз. в'етнамец, ‑мца, м.; в'етнамка, ‑і, ДМ ‑мцы; мн. в'етнамкі, ‑мак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва В'етнама.

ва, прыназ. з РВМ.

Ужываецца замест прыназоўніка «у» перад словамі, якія пачынаюцца з «у» і ў спалучэнні «ва мне», напрыклад: ва ўсіх, ва ўзросце, ва універсітэт.

ваба, ‑ы, ж.

Падзыванне (птушак, звяроў) падробленым голасам (гукам).

вабенне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. вабіць (у 2 знач.).

вабленне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. вабіць (у 1 знач.).

вабнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць вабнага; прывабнасць. Дзіўнае злучэнне чорнай сталі і гэтай нечаканай мяккасці надавала вачам.. нейкую незвычайную вабнасць. Зарэцкі.