ме́чнік
‘воін; рамеснік, які вырабляў мячы’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| ме́чнік | ме́чнікі | |
| ме́чніка | ме́чнікаў | |
| ме́чніку | ме́чнікам | |
| ме́чніка | ме́чнікаў | |
| ме́чнікам | ме́чнікамі | |
| ме́чніку | ме́чніках |
Крыніцы:
Verbum
анлайнавы слоўнікГраматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
Скарачэнніме́чнік
‘расліна’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| ме́чнік | |
| ме́чніку | |
| ме́чніку | |
| ме́чнік | |
| ме́чнікам | |
| ме́чніку |
Крыніцы:
ме́чнікаўскі
прыметнік, адносны
| ме́чнікаўскі | ме́чнікаўская | ме́чнікаўскае | ме́чнікаўскія | |
| ме́чнікаўскага | ме́чнікаўскай ме́чнікаўскае |
ме́чнікаўскага | ме́чнікаўскіх | |
| ме́чнікаўскаму | ме́чнікаўскай | ме́чнікаўскаму | ме́чнікаўскім | |
| ме́чнікаўскі ( ме́чнікаўскага ( |
ме́чнікаўскую | ме́чнікаўскае | ме́чнікаўскія ( ме́чнікаўскіх ( |
|
| ме́чнікаўскім | ме́чнікаўскай ме́чнікаўскаю |
ме́чнікаўскім | ме́чнікаўскімі | |
| ме́чнікаўскім | ме́чнікаўскай | ме́чнікаўскім | ме́чнікаўскіх | |
Крыніцы:
ме́чны
прыметнік, адносны
| ме́чны | ме́чная | ме́чнае | ме́чныя | |
| ме́чнага | ме́чнай ме́чнае |
ме́чнага | ме́чных | |
| ме́чнаму | ме́чнай | ме́чнаму | ме́чным | |
| ме́чны ( ме́чнага ( |
ме́чную | ме́чнае | ме́чныя ( ме́чных ( |
|
| ме́чным | ме́чнай ме́чнаю |
ме́чным | ме́чнымі | |
| ме́чным | ме́чнай | ме́чным | ме́чных | |
Крыніцы:
меч-кладзяне́ц
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| меч-кладзяне́ц | мячы́-кладзянцы́ | |
| мяча́-кладзянца́ | мячо́ў-кладзянцо́ў | |
| мячу́-кладзянцу́ | мяча́м-кладзянца́м | |
| меч-кладзяне́ц | мячы́-кладзянцы́ | |
| мячо́м-кладзянцо́м | мяча́мі-кладзянца́мі | |
| мячы́-кладзянцы́ | мяча́х-кладзянца́х |
Крыніцы:
меч-ры́ба
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
| меч-ры́ба | меч-ры́бы | |
| меч-ры́бы | меч-ры́б | |
| меч-ры́бе | меч-ры́бам | |
| меч-ры́бу | меч-ры́б | |
| меч-ры́бай меч-ры́баю |
меч-ры́бамі | |
| меч-ры́бе | меч-ры́бах |
Крыніцы: