ме́чнік
‘воін; рамеснік, які вырабляў мячы’
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
| ме́чнік | ме́чнікі | |
| ме́чніка | ме́чнікаў | |
| ме́чніку | ме́чнікам | |
| ме́чніка | ме́чнікаў | |
| ме́чнікам | ме́чнікамі | |
| ме́чніку | ме́чніках |
Крыніцы:
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)