прыру́бліваць несов., плотн., горн. прируба́ть
прыру́лены прирулённый; см. прырулі́ць
прырулі́ць сов. прирули́ть
прыру́львацца несов., страд. приру́ливаться
прыру́льваць несов. приру́ливать
прыру́пець сов. стать ну́жным (необходи́мым), потре́боваться; захоте́ться;
~піла пае́хаць у го́рад — безл. потре́бовалось (захоте́лось) пое́хать в го́род
прыру́чанасць ж., прям., перен. приручённость
прыру́чаны
1. приручённый, одома́шненный; ручно́й;
2. перен., разг. приручённый
прыруча́цца несов.
1. прируча́ться, одома́шниваться;
2. перен., разг. прируча́ться;
1, 2 см. прыручы́цца;
3. страд. прируча́ться; одома́шниваться; см. прыруча́ць
прыруча́ць несов.
1. прируча́ть, одома́шнивать;
2. перен., разг. прируча́ть