Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

зако́нны в разн. знач. зако́нный;

з. дакуме́нт — зако́нный докуме́нт;

~ннае абурэ́нне — зако́нное негодова́ние;

з. шлюб — зако́нный брак

зако́нтурны зако́нтурный

зако́нчанасць ж. зако́нченность, око́нченность

зако́нчаны

1. прич. зако́нченный, око́нченный; заключённый; см. зако́нчыць;

2. прил. зако́нченный;

з. маста́к — зако́нченный худо́жник;

~ная ду́мка — зако́нченная мысль;

~нае трыва́ннеграм. соверше́нный вид

зако́нчвацца несов., см. зака́нчвацца

зако́нчваць несов., см. зака́нчваць

зако́нчыцца сов. зако́нчиться, око́нчиться;

заня́ткі ~чыліся — заня́тия зако́нчились (око́нчились)

зако́нчыць сов. зако́нчить, око́нчить; (завершить) заключи́ть;

з. інстыту́т — зако́нчить (око́нчить) институ́т;

з. рабо́ту — зако́нчить (око́нчить) рабо́ту;

з. прамо́ву за́клікам — зако́нчить (заключи́ть) речь призы́вом

зако́паны, см. закапа́ны

зако́пванне ср. зарыва́ние, зака́пывание; см. зако́пваць 1