ско́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак.
Тое, што і кончыць (у 1—3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
ско́нчыць сов. ко́нчить, око́нчить, зако́нчить;
с. рабо́ту — ко́нчить (око́нчить, зако́нчить) рабо́ту;
с. інстыту́т — ко́нчить (око́нчить, зако́нчить) институ́т;
◊ дрэ́нна с. — пло́хо ко́нчить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
ско́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
1. што і з інф. Давесці выкананне чаго‑н. да канца; завяршыць. Скончыць мыць посуд. □ Людзі спяшаліся да пачатку ўборкі бульбы скончыць сіласаванне кукурузы. Паслядовіч. Даша скончыла зборы і пачала апранацца. Васілевіч. // Поўнасцю зрасходаваць. [Цётка:] — Апошні кумпяк на сёмуху скончылі. Машара. Знайшліся такія, што як сала сваё з торбы скончылі, дык і па доме зажурыліся. Крапіва.
2. што, чым. Зрабіць што‑н. у заключэнне, закончыць чым‑н. Крушынскі скончыў сваё тлумачэнне .. басам на спеўны царкоўны лад. Бядуля. Вячэру скончылі куццёю. Колас. // Закончыць сваё жыццё, дзейнасць пэўным чынам. Пачаў грамадскую дзейнасць народнікам, а скончыў — меншавіком.
3. што. Закончыць навучанне дзе‑н. Самы старэйшы, Павел, скончыў рачны тэхнікум і ўжо плаваў на Дняпры капітанам буксіра. Шамякін.
4. што, з чым і з інф. Спыніць што‑н., палажыць канец чаму‑н. Скончыць з прагуламі. Скончыць з парушэннем працоўнай дысцыпліны.
•••
Скончыць жыццё — тое, што і кончыць жыццё (гл. кончыць).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ско́нчыць
1. be¦énd(ig)en vt, ábschließen* vt; schlíeßen* vt, zum (Áb)schluss bríngen*;
2. (навучальную ўстанову) absolvieren [-´vi:-] vt, be¦énden vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
оттереби́ть сов. адцерабі́ць, ско́нчыць церабі́ць, ско́нчыць рваць;
оттереби́ть лён адцерабі́ць (ско́нчыць церабі́ць, ско́нчыць рваць) лён;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
ско́нчаны ко́нченный, око́нченный, зако́нченный; см. ско́нчыць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
зако́нчить сов. зако́нчыць, ско́нчыць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
око́нчить сов. зако́нчыць, ско́нчыць, ко́нчыць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
ад’юнкту́ра, -ы, ж.
Аспірантура вышэйшых ваенна-вучэбных устаноў.
Скончыць ад’юнктуру.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
ко́нчить сов., в разн. знач. ско́нчыць, ко́нчыць;
на э́том он ко́нчил на гэ́тым ён ско́нчыў;
ко́нчить рабо́ту ско́нчыць рабо́ту (пра́цу);
ко́нчить пло́хо ско́нчыць дрэ́нна (ке́пска);
ко́нчили на том, что… ско́нчылі на тым, што…;
ко́нчить жизнь (век) ско́нчыць жыццё;
ко́нчить прое́кт ско́нчыць прае́кт;
ко́нчить университе́т ско́нчыць (зако́нчыць) універсітэ́т;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)