1. Злучыць з чым‑н., прымацаваць да чаго‑н. коўкай або надзеўшы ланцуг. Прыкаваць ложак да падлогі. □ — Толькі, — кажа леў, — ты не адарвеш ланцугоў, якімі мяне да студні прыкавалі.Якімовіч.
2.перан. Прымусіць каго‑н. застацца ў якім‑н. стане, у якім‑н. месцы. Трэшчына косці прыкавала надоўга дзяўчыну да пасцелі.Васілевіч.«Пабягу назад», — падумаў Віця, але ўпартасць і цікаўнасць прыкавалі яго да месца.Чарнышэвіч.Устаў і Сцяпан, але страх, жывёльны страх, ад якога дрыжалі ўсе мускулы цела, .. зноў прыкаваў яго да зямлі.Дуброўскі.
3.перан. Прымусіць быць пакіраваным, звернутым на каго‑, што‑н. (пра ўвагу, погляд і пад.). [Валя] неяк адразу прыкавала да сябе ўвагу, чуць і бачыць яе было вельмі прыемна.Ермаловіч.Зорка загарэлася, заіскрылася, прыкаваўшы .. [Сашын] позірк.Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыкава́ць
1. (ланцугом) ánketten vt, an die Kétte légen; fésseln vt, in Fésseln schlágen*;