Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)
по́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.
1. Кавалак тканіны ва ўсю першапачатковую шырыню.
Спадніца з трох полак.
2. Лаўка ў вагоне для сядзення ці ляжання.
Верхняя п.
|| прым.по́лачны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
по́лкаж.
1. (кусок ткани) поло́тнище ср.;
2.обл. пелёнка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́лкаIIж. (действие) с.-х. по́ліва, -ва ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́лкаIж.
1. палі́ца, -цы ж.;
кни́жная по́лка кні́жная палі́ца;
2.(в вагоне) ла́ўка, -кі ж.;
3.(у огнестрельного оружия) бра́мка, -кі ж.;
4.(в седле) прыпо́лак, -лка м.;
◊
положи́ть зу́бы на по́лку палажы́ць (пакла́сці) зу́бы на палі́цу.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Рмн. ‑лак; ж.
1. Кавалак тканіны ва ўсю першапачатковую шырыню. Спадніца з трох полак. □ Вярнуўшыся ў хату, Салвесіха адламала калючы ліст сталетніку, разлупіла яго напалам, прыклала да раны і ўбінтавала галаву беленькай паркалёвай, адарванай ад старой сарочкі, палкай.Сабаленка.
2. Лаўка ў вагоне для сядзення або ляжання. Ярмолаў узлез на верхнюю полку, лёг і заплюшчыў вочы.Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
по́лкаж
1. Stoffbahn f -, -en;
2. (пялюх, ануча) Windel f -, -n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
полка
Том: 26, старонка: 152.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
По́лка1 ’кавалак тканіны’, ’пялёнка’ (Ян.), ’пялёнка’ (Жд. 1), ’крысо’ (Сл. Брэс.), ’адно палотнішча (у дзяружцы, мяшку і інш.)’ (ТС), ’посцілка’ (ЛА, 2). Укр.пілка ’полка’, рус.полка ’кавалак тканіны ва ўсю шырыню’, по́лочка ’пярэдняя частка жаночай вопраткі’, славац.polka ’кавалак палатна спавіваць дзіця’, ’адно палотнішча’, балг.полка ’верхняя жаночая вопратка’, ’блуза’. Памяншальная форма ад прасл.*pola, якое ад *polъ ’палова, бок’ (гл. паў-), параўн. польск.poła ’палова’, славац.pola ’полка; крысо’, балг.пола́ ’ніжняя частка вопраткі’, ’палавінка варот’. Гл. пала́.
По́лка2 ’палок у лазні’, ’насціл для сушкі гароху і інш.’ (Ян.). Рус.полка ’паліца’, польск.półka ’тс’. Памянш. да пол2, першапачаткова ’дошка, плашка’; Банькоўскі (2, 689) рэканструюе *polъka ’расколатае напалову бервяно, што служыла паліцай’, што да праслав.*pelti ’раздзіраць на дзве часткі’ з і.-е.*(s)p(h)el‑ ’расколваць’. Ідэнтычнае polъ ’палова; бок, край’, параўн. апо́лак ’крайняя дошка з бервяна’. Гл. паў-, палова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бра́нткаж., уст. (в ружье) по́лка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
