пах, -у, мн. -і, -аў, м.
Уласцівасць рэчываў, якая ўспрымаецца органамі нюху.
Прыемны п.
П. кветак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
пах (род. па́ху) м. за́пах; арома́т, благоуха́ние ср.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
пахII (запах) уст., обл. пах, род. па́ху м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
пахI м. анат. пахві́на, -ны ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
пах, ‑у, м.
Уласцівасць прадметаў, рэчываў дзейнічаць на органы нюху. Прыемны пах. □ [Маша] з прыемнасцю ўдыхала вільготны пах узаранай зямлі. Шамякін. Ад печанага сала па ўсіх лініях разносіцца прыемны пах. Лынькоў. У нос ударыў густы пах лякарстваў. Новікаў. Ёсць боль затоенай тугі У кволым паху звялых кветак. Жылка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пах м Gerúch m -(e)s, -rüche; Duft m -(e)s, Düfte, Wóhlgeruch m (духмянасць); Aróma n -s, -men і -ta;
прые́мны пах líeblicher Gerúch;
дрэ́нны пах übler [schléchter] Gerúch; Gestánk m -(e)s (смурод)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Пах ’адчуванне органамі нюху лятучых рэчываў і субстанцый’ (ТСБМ, Нас., Грыг., Гарэц., Яруш., Касп., Шат., Сл. ПЗБ, ТС; КЭС, лаг.), ’дух; дыханне’ (Нас.), па́хнуць, па́хнуті, па́хці ’пахнуць’ (Яруш., Сл. ПЗБ, ТС; КЭС, лаг.), паху́чы, пахну́чы, пахню́шчы(й) ’духмяны’, ’пахучы’, ’смярдзючы’ (Гарэц., Сл. ПЗБ; ТС; карм., Мат. Гом.; укр. пах, па́хати ’нюхаць’, па́хнути, рус. пахнуть, польск. pach, pachnąć і pąchač, чэш. pach, páchnouti, славац. pach ’смурод’, páchnuť ’смярдзець’, ’аддаваць пахам чаго-н.’ Паводле Праабражэнскага (2, 29), Младэнава (415), Голуба (188), — гукапераймальнае. Махэк₂ (426) лічыць гэта слова экспрэсіўным дзеясловам з суфіксам ‑x‑ (ст.-чэш. páchati, в.-луж. pachać ’пыхкаць (люлькай)’, н.-луж. pachaś ’дыміць, курыць’), які ўзыходзіць да pálati ’гарэць, палаць’, што для Трубачова (гл. Фасмер, 3, 221) з’яўляецца недастаткова пераканаўчым. Сюды ж дзятл. па́хат (< pax + ъtъ) ’пах’ (Сл. ПЗБ) і па́хоць ’вялікі пах’ (ТС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пах, дух, духмень, духмянасць, арамат, водар
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
струме́ніць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ніць; незак., што і без дап.
Цячы струменем, струменямі; пашыраць, вылучаць (пах, святло і пад.).
Ручаёк струменіць з-пад арэхавага куста. 3 лесу струменіць пах смалы (перан.: вылучае пах).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
смуро́д, -у, М -дзе, м.
Непрыемны, агідны пах.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)