Verbum

анлайнавы слоўнік

мене

Том: 17, старонка: 320.

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

ме́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

	адз.
Н.	ме́на
Р.	ме́ны
Д.	ме́не
В.	ме́ну
Т.	ме́най ме́наю
М.	ме́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

баш, нескл.

У выразе: баш на баш — пры мене рэчы на рэч без прыдатку.

[Цюрк. баш — галава.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

менавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да мены. // Заснаваны на абмене, на мене. Менавы гандаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мяне́ — род. склон займ. я (Гарэц., ТСБМ). Укр. мене, ст.-рус. мене (рус. меня з XV ст., у якім ‑я ўзнікла пад уплывам р. скл. адз. л. асноў на ‑о — Сабалеўскі, Лекции, 186; Праабражэнскі (1, 524) бачыць кантамінацыю ст.-рус. мене і старой формы В. скл. мя < прасл. mę‑), славен. mène, серб.-харв. ме́не, макед., балг. мене, ст.-слав. мене. Прасл. mene, якому адпавядаюць ст.-прус. mennei, літ. manę̃s, ст.-інд. máma, авест. mana, ст.-перс. mām. І.‑е. *me (Міклашыч, 188; Бернекер, 2, 36; Голуб-Копечны, 227; Фасмер, 2, 599; Скок, 2, 405–406).