Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зара́за, ‑ы, ж.
1. Хваробатворныя мікраарганізмы, носьбіты і распаўсюджвальнікі хваробы. Баяцца заразы. Рассаднік заразы. □ Так і ляжыць [балота], засланае прэллю гнілых туманоў, поўнае машкары, камарэчы, разносячы заразу.Колас.//перан. Адмоўная з’ява ў сферы грамадскага жыцця, якая з’яўляецца перашкодай для прагрэсу. Рэлігійную заразу Ненавіджу, не цярплю! Я за ўсё жыццё ні разу Не заглянуў у царкву.Гілевіч.
2.перан.Разм.лаянк. Пра шкоднага, паганага чалавека або жывёліну. — У-у, зараза! — прасіпеў Ягор услед Піню.Корбан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зара́заж
1. Infektión f -, -en; Ánsteckung f -, -en;
2.разм (эпідэмія) Séuche f -, -n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
зараза
Том: 11, старонка: 121.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Зара́за ’інфекцыя’. Рус., укр.зара́за, польск.zaraza ’тс’, чэш., славац.záraza ’паразітная расліна Orobanche’, чэш.уст. ’заразная хвароба’, серб.-харв.за̑раза, за̏раза ’інфекцыя’, балг.зара̀за, макед.зараза ’тс’. Ст.-рус.зараза ’зараза’ (XVII ст.). Параўн. ст.-слав.заразити ’перарваць, спыніць’, ц.-слав., ст.-рус., ст.-бел. (з XV ст.) заразити ’паразіць’ (у тым ліку хваробай). Зараза — бязафіксны наз. ад дзеяслова заразити (за + разити < razъ, гл. раз). Іншыя версіі (з ісп. < араб.-тур. ці арм. паралелямі) неверагодныя. Трубачоў, Дол., 2, 79; Шанскі, 2, З, 59; БЕР, 1, 607; Скок, 3, 116.
