обе́д абе́д, -ду м.;

зва́ный обе́д зва́ны абе́д;

звать кого́-л. к обе́ду запраша́ць каго́-не́будзь на абе́д;

пе́ред обе́дом пе́рад абе́дам;

по́сле обе́да пасля́ абе́ду;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

растере́ть сов.

1. (измельчить) расце́рці, мног. парасціра́ць;

2. (натереть больное место) наце́рці;

3. (сделать массаж) расце́рці;

◊

растере́ть в порошо́к (кого-л.) расце́рці ў парашо́к (каго-небудзь);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

прореза́ть несов., в разн. знач. прараза́ць, прарэ́зваць;

прореза́ть отве́рстия в чём-л. прараза́ць (прарэ́зваць) дзі́ркі ў чым-не́будзь;

мо́лния прореза́ла не́бо мала́нка (бліскаві́ца) прараза́ла (прарэ́звала) не́ба;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

неми́лость (нерасположение) нямі́ласць, -ці ж.; (опала) няла́ска, -кі ж.;

◊

впасть в неми́лость стра́ціць ла́ску;

быть в неми́лости у кого́-л. быць у няла́сцы ў каго́-не́будзь.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

нетре́звый нецвяро́зы;

в нетре́звом ви́де у нецвяро́зым ста́не;

нетре́звый взгляд на ве́щи нецвяро́зы по́гляд на рэ́чы;

нетре́звое отноше́ние к чему́-л. нецвяро́зыя адно́сіны да чаго́-не́будзь.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

сноше́ние ср., чаще мн. зно́сіны, -сін ед. нет;

дипломати́ческие сноше́ния дыпламаты́чныя зно́сіны;

прерва́ть сноше́ния с ке́м-л. спыні́ць зно́сіны з кім-не́будзь;

половы́е сноше́ния палавы́я зно́сіны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

◎ Ныхра́ццю ’прымусам, гвалтам’ (віц., Мат.). Няясна; можна звязаць з рус. ныхрить ’настойліва шукаць што-небудзь; лезці ўсюды; даведвацца хітрасцю’, што, аднак, выклікае пэўныя семантычныя цяжкасці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Партнёр ’удзельнік якой-небудзь гульні, размовы і пад.’ (ТСБМ). З рус. партнёр ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 78) < франц. partenaire, англ. partner (Гараеў, 449; Фасмер, 3, 210).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лыцна́ць ’збірацца, мець намер, хацець’ (Бяльк.). Да лацнаць (гл.), якое са ст.-польск. łacnić się ’рыхтавацца, прыстасоўвацца’ < łacny ’схільны да чаго-небудзь’ (Слаўскі, 4, 412).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лю́нуць ’хлынуць’, ’накінуцца гуртам, каб зрабіць што-небудзь’ (Юрч. Вытв.), польск. lunąć, серб.-харв. љу́нути ’хлынуць’. Прасл. lʼunǫti < выклічнік lʼu (Трубачоў, Эт. сл., 15, 214).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)