есці, ; незак.

  1. каго-што і без дапаўнення. Ужываць ежу.

    • Е. яблыкі.
    • Чаго не ясі, таго ў рот не нясі (прыказка).
    • Е. вачамі (перан. пільна ўглядацца, не адрываючы позірку; разм. жарт.).
    • Е. просіць (пра дзіравы абутак, якому патрэбны рамонт).
  2. толькі ў інф. (у спалучэнні з дзеясл.). Ежа, харч.

    • Наварыць е.
    • Хацець е.
  3. што. Разбураць хімічна, раз’ядаць.

    • Іржа есць жалеза.
  4. Выклікаць пякучы боль; (пра дым і пад.).

    • Густы дым еў вочы.
  5. перан. Не даваць спакою, мучыць (пра сумленне, тугу, боль).

    • Сэрца маё есць туга.
  6. перан. Папракаць, назаляць, не даваць спакою (разм.).

    • Кожны дзень грызуцца, ядуць адзін аднаго.

  • Поедам есці (разм. неадабр.) — бесперапынку папракаць.

  • Пасаліўшы можна есці (разм.) — так сабе, не вельмі што.

  • Есці, як не ў сябе (разм.) — прагна есці.

  • Дарэмна хлеб есці (разм. неадабр.) — бяздзейнічаць, гультаяваць.

|| зак. паесці, і з’есці, .

|| наз. яда, .

  • У час яды.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

се́сці сов.

1. в разн. знач. сесть; (по местам — ещё) усе́сться, рассе́сться;

с. на ла́ўку — сесть на скаме́йку;

с. ў трамва́й — сесть в трамва́й;

с. за кні́гу — сесть за кни́гу;

с. ў турму́ — сесть в тюрьму́;

со́нца то́лькі што се́ла — со́лнце то́лько что се́ло;

самалёт сеў на аэрадро́м — самолёт сел на аэродро́м;

ву́гал ха́ты сеўу́гол до́ма сел;

матэ́рыя се́ла — мате́рия се́ла;

2. разг. (о болячке) вскочи́ть;

с. на галаву́ — сесть на́ голову;

с. вярхо́м — (на каго) сесть верхо́м (на кого);

с. ма́кам — стать (зайти́) в тупи́к;

с. ў лу́жынупрост. сесть в лу́жу;

с. ў гало́ш — сесть в кало́шу (лу́жу);

с. на мель — сесть на мель;

ні се́ла ні па́ла — ни с того́ ни с сего́; с бу́хты-бара́хты;

на тым жа суку́ с. — оста́ться ни с чем, оста́ться при пи́ковом интере́се;

ні стаць ні с. — ни стать ни сесть;

с. на свайго́ (любі́мага) ко́ніка — сесть на своего́ (люби́мого) конька́;

с. на хлеб і (на) ваду́ — сесть на хлеб и (на) во́ду;

с. за адзі́н стол — сесть за оди́н стол;

як старо́й ба́бе с. — (обычно о земельном участке) клочо́к, пятачо́к;

як сеў, дык і прыкіпе́ўпогов. сел и — ни с ме́ста

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

чужы́

1. прил. (принадлежащий другим) чужо́й;

2. прил. (далёкий по духу) чужо́й, чу́ждый;

3. прил. (не родной) чужо́й;

4. прил. (пришлый, незнакомый) чужо́й; чужа́к;

5. в знач. сущ. посторо́нний, чужо́й;

там былі́ ~ы́я — там бы́ли посторо́нние;

з ~ы́х слоў — с чужи́х слов;

з ~ы́х плячэ́й — с чужо́го плеча́;

на ч. кошт — на чужо́й счёт;

е́сці ч. хлеб — есть чужо́й хлеб;

на ~ы́м хле́бе — на иждиве́нии;

жыць ~ы́м ро́зумам — жить чужи́м умо́м;

без ~о́й ла́скі — без чужо́й по́мощи;

загляда́ць у ч. гаршчо́к — загля́дывать в чужо́й горшо́к;

выязджа́ць (е́здзіць) на ~о́й спі́не — выезжа́ть (е́здить) на чужо́й спине́;

у ~ы́х рука́х піро́г вялі́кі — в чужи́х рука́х пиро́г вели́к (большо́й);

~а́я душа́ — цёмны лес — чужа́я душа́ — потёмки;

~ы́мі рука́мі жар заграба́цьпогов. чужи́ми рука́ми жар загреба́ть;

пад ~у́ю ду́дку скака́цьпогов. под чужу́ю ду́дку пляса́ть;

~у́ю бяду́ на па́льцах развяду́посл. чужу́ю беду́ рука́ми разведу́;

на ч. карава́й рот не разяўля́йпосл. на чужо́й карава́й рот не разева́й;

ко́жны гад ~о́му гро́шу радпосл. беру́т зави́дки на чужи́е пожи́тки;

ад ~о́га ша́лу галава́ кру́ціццапогов. в чужо́м пиру́ похме́лье;

з ~о́га каня́ і ў гразі́ злазьпосл. с чужо́го коня́ среди́ гря́зи доло́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Ліст1 ’орган расліны’, ’лісце’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Шат., Бяльк., Касп., Сцяшк., ТС, Сл. ПЗБ), лісць ’лісце’ (Нар. Гом., Яруш.), лі́сце ’тс’ (ТСБМ, Кл., Бес., Бяльк., Сцяшк.), лісцейко, лісціка, лістейка ’тс’ (Нас., Кл., Растарг.), лацінка, лісціна ’асобны ліст’ (Бяльк., Нас., ТС; полац., Нар. лекс.), ’ліст капусты’ (Жд. I; в.-дзв., Шатал.), лісток, лісцік (Яруш., Бяльк., Нас., Шат., ТСБМ); лістам слаць ’дагаджаць, красамоўна гаварыць’ (Ян.). Укр., рус. лист, польск., н.- і в.-луж., чэш., славац. list, палаб. lai̯st, славен. lȋst, серб.-харв. ли̑ст, макед. лист, listu, балг. лист, листът, ст.-слав. листъ. Прасл. listъ ’ліст расліны’. Блізкія і.-е. адпаведнікі: літ. laĩškas ’ліст дрэва, капусты’, лат. laiska ’лісток ільну’, laikse ’гарлачык белы, Nymphaea alba L.’, ст.-прус. lāiskas ’кніга’ — усе да праформы *laiska‑ (< і.-е. *lisk‑to, гл. Скок, 2, 307), якая фанетычна разыходзіцца з прасл. праформай *leistu‑. Такое чаргаванне зычных у слав. і балт. словах, аднак, з’яўляецца рэгулярным, параўн. прасл. bṛzъ/bṛzdъ ∼ балт. brzgъ ’хуткі’, літ. burzdùs/burzgùs ’жвавы’. Мартынаў (Слав. акком., 68) адрозненне ў суфіксацыі слав. (‑to‑) і балт. (‑ko) тлумачыць змешваннем і на карысць . Педэрсэн (IF, 5, 79) прабалт. лексему спрабуе рэканструяваць як *laištkas. Іншыя індаеўрапейскія адпаведнікі не знойдзены. Больш падрабязна гл. Слаўскі, 4, 282; Фасмер, 2, 500–501; Скок, 2, 307–308; Бязлай, 2, 144. Махэк 2 (335) звязвае балт. і слав. лексемы праз зборнае слав. listvьje < lisk ‑tvьje. Сюды ж ліст ’бляхі, на якіх пякуць піражкі, мяса’ < ліст ’ліст капусты, дуба, на якім пякуць хлеб’; ліставы, лісцвянны, лісцёвы, лісцясты, лісцвячы, лісцявы (Сл. ПЗБ, ТСБМ, Сцяшк., ветк., Мат. Гом.).

Ліст2 ’тонкі пласт матэрыялу (паперы, металу, фанеры)’, ’допіс’, ’афіцыйная папера, дакумент’ (ТСБМ, Нас., Яруш., Гарэц., Мал., Касп., Шат., Бяльк.; Сл. ПЗБ), ст.-бел. листъ ’грамата’. Запазычана са ст.-польск. list ’тс’, якое да ліст1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Но1 ’так, але’ (саліг., Нар. словатв.), ’але, ну’: Но, дарма, — дзед кажэ, — быле хлеб (рэч., Бел. каз. эпас, 111), ’ды’ (ТС), параўн. укр. но ’тс’, рус. но ’так, але, ну’, польск. no ’тс’, чэш. no ’тс’, славац. no ’тс’, в.-луж. no ’тс’, н.-луж. no ’тс’, славен. no ’тс’, серб.-харв. но ’тс’. Мяркуецца, што гэта самастойны наватвор на той самай фармальнай базе, што і прасл. *nъ (параўн. рус. но ’але’) і *nǫ/no (гл. ну) (ESSJ SG, 2, 500–502), гл. таксама наст. слова.

Но2 ’а ну ж, ж, жа’: Ідзі но воды прынесі! (ТС), ‑но ’жа, = рус. ‑ка’ (палес., Сцепанец, Крест. свадьба, 163), укр. ‑но ’тс’, рус. ‑но ’жа’, польск. no ’тс’, славен. no ’тс’. Постпазіцыйная ўзмацняльная часціца таго ж паходжання, што і но1 (гл.); сюды ж, відаць, і серб.-харв. ‑но, што адзначаў яшчэ Равінскі (Черног., 529), у выразах како‑но, које‑но, који‑но і пад., што суадносіцца з другой часткай у ажно́ (гл.) і пад. (ESSJ SG, 2, 501; 1, 322–323; Махэк₂, 400).

Но3 ’толькі, адно’: Хай но пачнуць косіць, то дождж будзе (ТС), ’быццам, як’ (ТС). Магчыма, з одно́, онно́ ’толькі’ (ТС), гл. адзін, аднак не выключана сувязь з узмацняльным но2.

Но4 — выклічнік, якім падганяюць каня: Ён на коня: но! но! (рэч., Бел. каз. эпас, 95), ’пагрозны або панукаючы крык на каня’ (Дразд., ТС), но́‑о! ’тс’ (мсцісл., З нар. сл.), но́‑но́ ’тс’ (в.-дзв., Шатал.), сюды таксама ні ’пануканне’ (Касп.), ну ’тс’ (Янк. 3.), нё ’тс’ (ТС), укр. но, ньо, ’тс’, рус. но ’тс’, польск. no ’тс’, чэш. дыял. no, ’тс’, славац. дыял. no, ne ’тс’. Таго ж паходжання, што і но1 (ESSJ SG, 2, 502); параўн. таксама мсцісл. нок ’пра пануканне каня’ (Нар. лекс.), што, відаць, паходзіць ад дзеяслова но́каць ’падганяць каня крыкам «но!»’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бра́цца, ; незак.

  1. за каго-што. Хапацца рукамі за каго-н. або за які-н. прадмет.

    • Б. за рукі.
  2. за што. Пачынаць работу, якую-н. дзейнасць.

    • Б. за граблі.
  3. за што. Прыступаць да якой-н. справы.

    • Б. за вучобу.
  4. за каго-што. Прымаць меры ўздзеяння ў адносінах каго-, чаго-н. (разм.).

    • Б. за парушальнікаў працоўнай дысцыпліны.
    • Б. за дысцыпліну.
  5. з інф. Прымаць на сябе абавязацельствы выканаць што-н.

    • Б. адрамантаваць жняярку.
  6. Пачынацца, наставаць (пра з’явы прыроды).

    • Мароз бярэцца нанач.
  7. Лавіцца на вуду, спінінг (пра рыбу).

    • Шчупак на хлеб не бярэцца.
  8. Ліпнуць, прыставаць.

    • Гразь бярэцца за боты.
  9. Расці, набірацца сілы (разм.).

    • Нядаўна палолі, а пустазелле зноў бярэцца.

  • Брацца за розум (разм.) — рабіцца разважлівым, станавіцца на правільны шлях.

  • Брацца за гуж (разм.) — пачынаць якую-н» сур’ёзную справу.

  • Брацца загрудкі (разм. неадабр.) — задзірацца, даходзіць да сутычкі.

  • Брацца ў рожкі (разм.) — выяўляючы сваю самастойнасць, задзірацца, спрачацца, сутыкацца.

|| зак. узяцца, .

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

жыць несов., в разн. знач. жить; (пребывать — ещё) прожива́ть; (населять — ещё) обита́ть;

до́ўга ж. — до́лго жить;

ж. ду́мкай аб чым-не́будзь — жить мы́слью о чём-л.;

твар чалаве́ка жыў — лицо́ челове́ка жило́;

ж. надзе́яй — жить наде́ждой;

ж. ве́села — жить ве́село;

не́калькі год ён жыў у Ві́льнюсе — не́сколько лет он жил в Ви́льнюсе;

я жыву́ ў цёткі — я живу́ (прожива́ю) у тётки;

на во́страве жыву́ць палінезі́йцы — на о́строве живу́т (обита́ют) полинези́йцы;

ж. на адзіно́це — жить на отши́бе;

няха́й жыве́! — да здра́вствует!;

ж. душа́ ў душу́ — жить душа́ в ду́шу;

ж. як душа́ жада́е — жить в своё удово́льствие;

ж. прыпява́ючы — жить припева́ючи;

ж. як кот з саба́кам — жить как ко́шка с соба́кой;

ж. па́нам (як пан, па-па́нску) — жить ба́рином;

жыў куры́лка! — жив кури́лка!;

загада́ў до́ўга ж. — приказа́л до́лго жить;

ж. з мазаля́ — жить со́бственным трудо́м;

ж. сваі́м ро́зумам — жить свои́м умо́м;

ж. сяго́нняшнім днём — жить сего́дняшним днём;

ж. чужы́м ро́зумам — жить чужи́м умо́м;

з ваўка́мі ж. — па-во́ўчы выцьпосл. с волка́ми жить — по-во́лчьи выть;

го́ра му́чыць ды ж. ву́чыцьпосл. го́ре му́чит да жить у́чит;

ж. як набяжы́цьпогов. жить как придётся;

век жыві́ — век вучы́сяпосл. век живи́ — век учи́сь;

жывём, хлеб жуёмпогов. живём, хлеб жуём;

у го́ры ж. ды з пе́рцам е́сціпогов., ирон. в го́ре жить и с пе́рцем есть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

чо́рны

1. в разн. знач. чёрный;

~ная фа́рба — чёрная кра́ска;

~ныя во́чы — чёрные глаза́;

ч. хлеб — чёрный хлеб;

ч. ход — чёрный ход;

~ная рабо́та — чёрная рабо́та;

~ная металу́ргія — чёрная металлу́ргия;

ч. дзень — чёрный день;

ч. папа́рс.-х. чёрный пар;

ч. лес — чёрный лес;

ч. бу́сел — чёрный а́ист;

2. (о лошади) вороно́й;

3. прост. гря́зный;

~ная падло́га — гря́зный пол;

4. перен. чёрный, мра́чный, тяжёлый;

~ная падазро́насць — чёрное подозре́ние;

~ныя ду́мкі — чёрные (мра́чные) мы́сли;

5. перен. чёрный, престу́пный, злой;

~ныя сі́лы рэа́кцыі — чёрные си́лы реа́кции;

~ныя заме́ры — чёрные за́мыслы;

~нае дрэ́ва — чёрное де́рево;

~ная до́шка — чёрная доска́;

~ная бі́ржа — чёрная би́ржа;

~ная ра́са — чёрная ра́са;

~ная ікра́ — чёрная икра́;

~ныя мета́лы — чёрные мета́ллы;

ч. ко́фе — чёрный ко́фе;

~ная ма́гія — чёрная ма́гия;

ч. шар — чёрный шар;

~ная гадзі́на — чёрный день;

на ч. дзень — на чёрный день;

ч. ры́нак — чёрный ры́нок;

~ным па бе́лым (напі́сана) — чёрным по бе́лому (напи́сано);

рабі́ць як ч. вол — рабо́тать как вол;

трыма́ць у ~ным це́ле — держа́ть в чёрном те́ле;

~ная косць (ко́стка) — чёрная кость;

~ная няўдзя́чнасць — чёрная неблагода́рность;

з ~нага хо́ду — с чёрного хо́да;

~ная ко́шка прабе́гла памі́ж і́мі — чёрная ко́шка пробежа́ла ме́жду ни́ми;

ні ~нага ні бе́лага — ни да ни нет;

~ная ко́шка перабе́гла даро́гу — чёрная ко́шка перебежа́ла доро́гу

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

яда, ежа, харч, харчаванне, страва, спажыва, спажытак, прадукты, правізія / жывёле: корм, фураж, аброк / вытанчаная: далікатэс, ласунак, прысмакі / спяшаючыся або перад асноўнаю ядою: закуска, закусь / не посная: скорам / недаедзеная: аб'едкі, недаедкі, агрызкі / садавіна ці салодкае ў канцы абеда: дэсерт; наедак, прахарчунак, спожыць, жыўнасць (разм.) / посная: нішчымніца (разм.) / недаедзеная: недаежа (разм.); патрава (абл.) / жывёле: пошар (абл.); хлеб, пажыва, пажытак, падмацаванне, падмацунак (перан.); правіянт (уст.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

чо́рны, -ая, -ае.

1. Які мае колер сажы, вугалю; проціл. белы.

Чорная фарба.

Чорная барада.

Ч. дым.

2. Цёмны, больш цёмны ў параўнанні з чым-н. больш светлым.

Ч. хлеб.

Ч. ад загару.

3. Брудны, запэцканы.

Чорныя рукі ад гразі.

4. Некваліфікаваны, які не патрабуе высокага майстэрства, часта фізічна цяжкі і брудны (пра работу).

Чорная работа.

5. Прызначаны для якіх-н. службовых ці бытавых мэт; не парадны, не галоўны.

Ч. ход.

Чорная лесвіца.

6. Не апрацаваны, чарнавы.

Ч. варыянт рукапісу.

7. перан. Нізкі, каварны, подлы.

Чорная зайздрасць.

Чорныя справы.

8. перан. Дрэнны, адмоўны.

Чорныя старонкі біяграфіі.

Ч. бок жыцця.

9. перан. Цяжкі, змрочны, беспрасветны.

Чорныя думкі.

Чорная доля.

10. перан. Крайне рэакцыйны.

Чорныя сілы.

11. У Рускай дзяржаве 14—17 стст.: цяглавы, падатковы; дзяржаўны, не прыватнаўласніцкі (гіст.).

Чорныя землі.

12. Паводле міфалагічных уяўленняў: вядзьмарскі, чарадзейскі, звязаны з нячыстай сілай.

13. Як састаўная частка некаторых заалагічных і батанічных назваў.

Чорныя парэчкі.

Чорная рабіна.

Ч. дзяцел.

Чорнае золата

1) нафта;

2) каменны вугаль.

Чорная біржа (чорны рынак) — неафіцыйная біржа (рынак).

Чорная ікра — ікра асятровых рыб.

Чорная кава — моцная кава без малака і вяршкоў.

Чорны лес — лісцёвы лес, чарналессе.

Чорны шар — выбарчы шар, які азначае «супраць абрання» каго-н.

Чорныя металы — назва жалеза і яго сплаваў (сталі, чыгуну і г.д.).

На чорную гадзіну (разм.) — на цяжкі час (пакінуць што-н.).

Ні чорнага ні белага (разм.) — не абазвацца, не сказаць ні слова каму-н.

Трымаць у чорным целе — сурова, строга абыходзіцца з кім-н.

У чорным святле — змрочным, непрыглядным, горш, чым на самай справе (бачыць, падаваць, паказваць і пад. што-н.).

Чорная косць (костка) (уст.) — пра людзей простага, недваранскага паходжання.

Чорны дзень (разм.) — перыяд нястачы, беднасці ў жыцці; цяжкая часіна.

Чорным па белым (разм.) — дакладна, выразна, ясна (напісана).

Як чорны вол (рабіць, працаваць; разм.) — рабіць не пакладаючы рук.

|| наз. чарната́, -ы́, ДМ -наце́, ж. і чарно́та, -ы, ДМо́це, ж. (да 1—3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)