◎ Плэ́йтух ’неахайны чалавек’ (Юрч. СНЛ). З польск. flejtuch ’брудны, неахайны, запэцканы чалавек’. Параўн. таксама wieit‑ гпух (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

sleazy [ˈsli:zi] adj. infml

1. неаха́йны;

a sleazy appearance непрыва́бны вы́гляд

2. непрысто́йны; по́длы, ні́зкі;

sleazy political methods непрысто́йныя паліты́чныя махіна́цыі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

abnegat

м.

1. неахайны;

2. уст. самаадданы; самаахвярны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

lässig

1) нядба́йны, неаха́йны

2) мару́дны, вя́лы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

schmútzig

a

1) бру́дны, неаха́йны

2) гра́зкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

blowzed

[bloʊzd]

adj.

1) неаха́йны; раскудла́чаны

blowzy hair — раскудла́чаныя валасы́

2) чырванашчо́кі, грубы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Растарма́ха ’нехлямяжы, нязграбны чалавек’ (Ласт.), растармаха́ны ’раскудлачаны’ (Сл. ПЗБ), растармэ́ха ’неахайны чалавек’ (Сцяшк. Сл., Сл. рэг. лекс.), растармэ́ханы ’неахайны’, растармасі́ць ’разарваць, тузаючы’ (Нас.). Гл. тармасіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

frowsy, frowzy

[ˈfraʊzi]

adj.

1) за́тхлы, пры́тхлы; пракі́слы, скі́слы (пах)

2) неаха́йны; бру́дны (пако́й)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

◎ Пашавэ́лак ’неахайны’ (астр., Сл. ПЗБ). Экспрэсіўнае ўтварэнне, якое, можна меркаваць, з ла- < прасл. po‑ ’псеўда-’ (параўн. укр. пикінь ’нікудышні конь, шкапа, здыхляціна’) і шавяліцца^слаба шавеліцца’ > ’неахайны’ (?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

leger

[-'ʒε:r]

a

1) лёгкі, (зана́дта) во́льны

2) неаха́йны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)