Пустаме́ля ’балбатун, несур’ёзны чалавек’ (ТСБМ; міёр., З нар. сл.), пустоме́ля ’тс’ (ТС), а таксама пустамол ’тс’ (Цых.), сярод пісьменнікаў апошнюю форму ўжываюць М. Лупсякоў, І. Шамякін; сюды ж укр.пустомо́лка ’ханжа’, рус.пустоме́ля ’балбатун’. Ад пусты́ (гл.) і мало́ць (гл.); паводле Сабалеўскага (Лекции, 186), *меля — дзеепрыметнік ад малоць. Гл. Фасмер, 3, 411; параўн. наступнае слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мяльня́, пін.мельня́ ’балбатун’ (Нар. лекс., Сцяц.). Да малоць. Аб суфіксе ‑н‑я гл. Сцяцко, Афікс. наз., 58.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Райда́к ’балбатун’ (лід., Сл. ПЗБ). Асабовы назоўнік з семантыкай ’схільны да пэўнага дзеяння’, параўн. спявак. Гл. рэйдаць, райдоліць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вярза́ ’балака, гаварун, балбатун’ (Грыг.), укр.верзи́ця ’пустамеля’, рус.перм.верзи́ла ’той, хто гаворыць лухту, недарэчнасці’. Да вярзці́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
telltale
[ˈtelteɪl]
n.
1) плятка́р плеткара́m., плятка́рка f.; балбату́н -а́m., балбату́ха f.
2) сыгна́льная прыла́да
3) знак -у m., прыкме́та f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Пляндзі́вый ’надакучлівы’ (Мат. Маг.). Магчыма, са ст.-польск.pletliwy ’баламут, гаваркі, балбатун’ < pleść ’плясці’, або ад plątać ’блытаць’, гл. ппяптаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
blab
[blæb]
-blabbed, -bbing
1.
v.
выдава́ць сакрэ́т, балбата́ць, мало́ць языко́м
2.
n.
1) балбатня́f., пустасло́ўе n.
2) балбату́н -а́m., балбату́ха f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
talker
[tɔkər]
n.
1) прамо́ўца -ы m. & f., ле́ктар -а m.
2) гавару́н -а́m.
idle talker — балбату́н -а́m., трапло́ -а́m. & f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Матора ’барышнік, які перапрадае коней’ (Растарг.). Рус.мото́р ’спрытны, кемлівы чалавек’, валаг., ніжагар.мото́ра ’мот, марнатравец’, уладз. ’легкадумны, балбатун’. Да маторны (гл.).