балбату́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. балбату́н балбатуны́
Р. балбатуна́ балбатуно́ў
Д. балбатуну́ балбатуна́м
В. балбатуна́ балбатуно́ў
Т. балбатуно́м балбатуна́мі
М. балбатуне́ балбатуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

балбату́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Чалавек, які занадта многа гаворыць, пустаслоў.

Абяцанні балбатуна.

|| ж. балбату́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

балбату́н, -на́ м., разг.

1. болту́н, тарато́рка м. и ж.; трепа́ч; (словоохотливый весельчак — ещё) балагу́р;

2. (выдумщик) враль, спле́тник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

балбату́н, ‑а, м.

Разм.

1. Той, хто занадта многа гаворыць. — От балбатун! — адказвае маці. — Памаўчы хоць хвілінку. Гарбук. // Чалавек, які толькі абяцае, а нічога не робіць; пустаслоў. Ды і сам Барыс выглядаў бы салідна, а не звычайным балбатуном, што абяцае на сотню, а не робіць і на грош. Курто.

2. Выдумшчык, пляткар. Сход ведае .. [солтыса] як аблупленага, і не верыць яму ні на грош, таму дружным выбухам кпінаў прымушае змоўкнуць балбатуна. У. Калеснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

балбату́н м Schwätzer m -s -, Quátschkopf m -(e)s, -köpfe

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сакату́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.) Той, хто многа, не сціхаючы, гаворыць: балбатун.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бра́зкаўка

‘балбатун’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. бра́зкаўка бра́зкаўкі
Р. бра́зкаўкі бра́зкавак
Д. бра́зкаўцы бра́зкаўкам
В. бра́зкаўку бра́зкавак
Т. бра́зкаўкай
бра́зкаўкаю		 бра́зкаўкамі
М. бра́зкаўцы бра́зкаўках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

лапату́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Той, хто бесперастанку гаворыць, лапоча; балбатун.

|| ж. лапату́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

gasbag [ˈgæsbæg] n. infml балбату́н, пустазво́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

балбату́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

Разм. Жан. да балбатун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)