Verbum

стані́ца, ‑ы, ж.

Вялікае казацкае сяло на Доне, Кубані і ў некаторых іншых абласцях. Станіца Вёшанская. □ Ішлі цяжкія абарончыя баі. А наша батарэя амаль два месяцы стрымлівала ворага пад станіцай Сіроцінскай. «Полымя».

старажо́ўка, ‑і, ДМ ‑жоўцы; Р мн. ‑жовак; ж.

Разм. Тое, што і старожка (у 1 знач.). Мужчыны кінулі работу і пабеглі ў старажоўку, Сымон зняў шапку і астаўся пад дажджом. Чарнышэвіч.

стогало́сы, ‑ая, ‑ае.

У якім налічваецца сто і больш галасоў; шматгалосы. / у паэт. ужыв. І здаецца, што хутка блісне .. маланка, загрыміць стогалосы гром. Ваданосаў. А пад вечар навасёлаў [птушак] Стогалосы чуўся звон. Калачынскі.

сушня́к, ‑у. м., зб.

Разм. Сухастой; сухое сучча, галлё. Назбіраўшы яшчэ сушняку, Міколка з дзедам расклалі невялікі агонь. Лынькоў. Лячу па лесе, як лось. Трашчыць сушняк, шчыміць пад ударамі голля твар. Брыль.

сырадо́й, ‑ю, м.

Толькі што надоенае, яшчэ неастылае малако. [Гарбач:] — Будзем піць малако. Толькі што з-пад каровы... Свежы сырадой. Мурашка. Як заўсёды, на золку [маці] даіла карову, працэджвала малако, налівала нам сырадою. Кухараў.

торс, ‑а, м.

1. Тулава чалавека. [Валерый] трэніраваўся пад развесістымі крокамі дрэў, і яго загарэлы, мускулісты торс мільгаў на безавой дарожцы, што апаясвала садок. Стаховіч.

2. Скульптура тулава чалавека (без галавы і канечнасцей).

[Іт. torso.]

туні́ка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.

1. Старажытнарымскае адзенне накшталт кашулі, якое насілі пад тогай.

2. Верхняя частка двайной жаночай спадніцы.

3. Касцюм танцоўшчыцы ў выглядзе ліфа і доўгай спадніцы з цюлю.

[Лац. tunica.]

тэ́мнік, ‑а, м.

Разм. Спіс, зборнік тэм для сачыненняў, рэфератаў і пад. Тэмнік лекцый. Тэмнік дыпломных работ. □ Тэмнік, што вывешаны ў кутку рацыяналізатара і вынаходніка, дае ўсё новыя пытанні для роздуму. «Звязда».

удаскана́ліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; зак.

1. Стаць больш дасканалым, больш дакладным.

2. Павысіць, палепшыць сваё майстэрства ў якой‑н. галіне, авалодаць тонкасцямі яго. // Развіцца, стаць вельмі ўспрымальным, вострым (пра пачуцці і пад.).

ужыва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

1. Незак. да ужыць ​².

2. Спажываць (як яду, піццё і пад.). — На маю долю каньяку не заказвайце, — напомніў Іван Самсонавіч. — Не ўжываю. Пальчэўскі. [Дзед Мікалай:] — Закурвай, калі ўжываеш. Якімовіч.