перавярну́ць усё дагары́ нага́мі das Únterste zuóberst kéhren, álles auf den Kopf stéllen;
перавярну́ць уве́сь свет die Welt aus den Ángeln hében*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
úmwenden
*
1.
vt
1) пераваро́чваць, вываро́чваць; пераго́ртваць
2) паваро́чваць, развярну́ць (аўтамабіль і г.д.)
2.
(sich)
1) пераваро́чвацца
sich zur Flucht ~ — кі́дацца наўцёкі
2) (nachD) азіра́цца (на каго-н., што-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Вурга́н ’бугор’ (Грыг., Гарэц.); ’пухір’ (Яруш.); ’цвёрды грузачок, пухір на скуры’ (мсцісл.З нар. сл.), варга́н ’вярзіла, боўдзіла’ (віл., Грынблат, вусн. паведамл.), рус.бранск.вурга́н ’сіняк’, маск.ворга́н ’вір, яма ў рацэ’. Хутчэй за ўсё аддзеяслоўнае ўтварэнне ад вурга́ніць ’кідаць, перакульваць’ (гл.), якое, відаць, нельга разглядаць асобна ад варга́ніць ’тс’ (гл.); балгарская паралель въ́рга ’гуз на целе’, якую Бернар (Балк. ез., 3, 1961, 83) выводзіць з върга́лям ’куляць, пераварочваць’ (< і.-е.*wer‑gh‑ ’круціць’; параўн. лат.sa‑vergt ’моршчыцца, сціскацца’ (БЕР, 1, 210)) і въ́ргам ’куляць, перакідаць’, а таксама серб.-харв.варгањ ’грыб баравік’ (Мяркулава, Очерки, 164), магчыма, даюць падставы для рэканструкцыі прасл.vъrganъ ’нарост, грыб’; адносна фанетыкі і семантыкі параўн. таксама вурдыль, вургуль (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
варушы́ць, ‑рушу, ‑рушыш, ‑рушыць; незак.
1.каго-што. Дакранаючыся да чаго‑н., прыводзяць у рух. Ціхі вецер вее І траву варушыць.Астрэйка.//перан.; што. Выводзіць са стану спакою, узбуджаць. Словам дакорным маці боль несціханы варушыць.Глебка.А як яны варушылі, пераварочвалі сэрца, гэтыя салаўі.Васілевіч.
2.чым. Рухаць павольна, злёгку. На другім канцы стала, загарнуўшы кніжку, бязгучна варушыла губамі Наташа — вучыла верш.Шахавец.
3.што. Злёгку разграбаць; пераварочваць. Варушылі зерне, каб яно падсыхала, перавейвалі, сартавалі.Скрыган.Каржакаваты з абветраным тварам і пышнымі вусамі мужчына час ад часу варушыць суком падгарэлае паленне.Курто.
•••
Варушыць (круціць) мазгамі (галавою) — разважаць, абдумваць. З зямлёю клопат быў вялікі. Прыйшлося ездзіць да Хадыкі Ды варушыць і галавою Над гэтай справай грашавою.Колас.
Варушыць памяць — напамінаць аб кім‑, чым‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
odwracać
незак.
1. адварочваць;
odwracać czyją uwagę od czego — адвабліваць чыю ўвагу ад чаго;
2. прадухіляць, адхіляць;
odwracać kota ogonem разм.пераварочваць з ног на галаву; скажаць (факты)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Ру́шыцца ’скрануцца з месца, пачаць рух’, ’накіравацца’, ’абвальвацца’, ’разбурацца’ (ТСБМ), ’пачаць рух’, рушыць (ТСБМ), рушэнне ’паход’ (Гарэц. 1). Укр.ру́шити, руша́ти ’рухаць, варушыць’, рус.ру́шить ’разбураць’, польск.ruszyć ’рушыць, крануцца’, н.-луж.rušowaś ’бушаваць, шумець’, чэш.rušiti ’турбаваць (каго-небудзь), парушаць (цішыню)’, славац.rušiť ’крануцца, рушыць’, славен.rúšiti ’трэсці, калаціць, зносіць’, серб.-харв.ру̏шити ’разбураць’, балг.ру́ша ’тс’, ст.-слав.роушити ’тс’. Звязваюць з рух (гл.) і ў якасці індаеўрапейскіх адпаведнікаў прыводзяць літ.raũsti, rausiù, rausiaũ ’рыць, капацца’, лат.ràust, ‑šu, ‑su ’разграбаць, месці’, літ.rausis ’пячора’, rūỹs, rūsas ’пограб’, ст.-ісл.rúst ’руіны, разбураная сцяна’ і інш. (Фасмер, 3, 525). Борысь (528) узводзіць да *rušiti [< *ruchi‑ < *rou̯s‑ī‑] ’надаваць рух, папіхаць, рушыць, парушаць’, вытворнае ад незахаванага прасл.*rusti ’рыць, капаць, пераварочваць, парушаць (напрыклад, зямлю)’.