Труслі́вы ‘баязлівы, палахлівы’ (ТС, Бяльк.), сюды ж трусля́к ‘баязлівец’ (Мат. Маг.). Да трус1, узнікла, відаць, пад рускім уплывам, параўн. мясцовае трухлі́вы ‘тс’ (Нас., Гарэц.), гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
płochy
1.палахлівы, пужлівы;
2. несур’ёзны, ветраны
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
ängstlich
aпалахлі́вы, пужлі́вы
mir wird ~ zu Múte [zumúte] — мяне́ бярэ́ страх
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
По́лах ’спалох, перапуд, пярэпалах’ (Др.-Падб., Гарэц., Яруш., Нас., Касп.). Укр.поло́х ’страх’, рус.поло́х ’тс’, н.-луж.płoch ’тс’, сюды ж чэш., славац.plachý ’палахлівы; нясмелы’, славен.plah ’нясмелы’, серб.-харв.пла̏х ’хуткі, рэзкі’, балг.плах ’нясмелы, палахлівы; страх’. Прасл.*polxъ, магчыма, роднаснае грэч.πάλλω ’ўзбуджаю, уражваю’ (Фасмер, 3, 317). Паводле Сноя (448; гл. таксама SR, 35, 3, 269–275), узыходзіць да і.-е.*polo‑ ’страх’, вытворнае ад *pel‑ ’устрывожыць’, сюды ж гоц.us‑filma ’перапалоханы’ і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
запужа́ны, ‑ая, ‑ае.
1.Дзеепрым.зал.пр.ад запужаць.
2.узнач.прым.Палахлівы ад частых пагроз; настрашаны. — Гэтымі днямі прыйду, цётачкі. — Вось жа будзем рады, — азвалася жанчына, — а то мы нічога не ведаем, запужаныя мы.Галавач.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
старо́жкі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Насцярожаны, палахлівы. Драмалі, застыўшыя ў старожкай цішыні, дрэвы.Сіняўскі.У доме таксама на пачатку панавала старожкая цішыня, якая звычайна бывае ў музеі.Даніленка.// Чуткі. І вушы старожкія ўскінуць На стрэл паляўнічы зайцы.Куляшоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
jumpy
[ˈdʒʌmpi]
adj.
1) які́ ру́хаецца падско́камі
2) нэрво́вы, палахлі́вы; ху́ткі на хвалява́ньне
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
timid
[ˈtɪmɪd]
adj.
1) нясьме́лы, баязьлі́вы
a timid reply — нясьме́лы адка́з
2) палахлі́вы; пужлі́вы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Пу́дзік ’верабей’: пудзік прыляцеў, на галінку сеў (іўеў., Сл. рэг. лекс.). Адна з апісальных назваў вераб’я, відаць, ад пу́дкі ’палахлівы’, пу́дзіць ’палохаць’ (гл.), да словаўтварэння параўн. канапля́нік, прася́нік і пад. (Жыв. св., 40–41).